Vriendinnetjes.

Ik las laatst in de krant dat het bleek dat mensen langer leven door het hebben van vrienden.

Ik denk dat ik een lang, lang en natuurlijk gelukkig leven zal hebben :)


Vorige week vrijdag had ik een super avond met vriendinnetje Mara. Die ik veels te lang niet had gezien, maar dat maakt niet uit, want zo gezellig als het is wanneer we met elkaar zijn, daar kan je weer een tijdje mee door. Het was verschikkelijk koud en ik had eigenelijk helemaal geen zin om de kou in de gaan. Maar na het vaste opmaak ritueel (mijn opmaak ritueel eigenlijk, Mara kijkt toe) gingen we op pad. De muziek in het ene café was te hard en het andere café was leeg, weining leuks dus. Ineens was daar een moment, dat ik merkte dat ik nog lang niet naar huis wilde (we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet). Echt, de gekheid sloeg weer als van ouds toe. Sarah en Mara, twee gekken met elkaar!!!



--------------------------------------------------------------------------------------------


Deze vrijdag had ik met andere vriendinnetjes plus mannelijke aanhang een tapas etentje bij Maiki. Iedereen had echt heerlijke hapjes gemaakt/gekocht of mama's aan het werk laten zetten hahah. Zalmrolletje, drumsticks, belegde tomaatjes, champignons gevuld met kaas, kleine quiches (die gewoon per stuk 3 euro waren, hoe durven ze). Er was natuurlijk veels te veel eten. En mijn tiramisu viel best goed in de smaak (ik had natuurlijk al tien keer gezegd dat het niet zo lekker, omdat ik het nog nooit had gemaakt, dat de lange vingers niet zacht waren geworden en dat ik te weinig ei had, dus ze moesten verplicht zeggen hoe lekker het wel niet was). De mannen schepte zelfs twee keer op.


Ik heb een paar jaar met deze meiden in de klas gezeten en nu zie ik ze natuurlijk niet meer vijf dagen per week, maar ik ben zo blij dat ik ze nog regelmatig spreek. Dat we zo af en toe van die avonden hebben, waar je buikpijn van het lachen heb, waar de flessen wijn leeg zijn voor je het door hebt en waar de geniaalste woordgrapjes over de tafel vliegen. Die avonden zijn echt goud waard voor mij. Ondertussen worden we allemaal ouder: scharrels gaan over in echte relaties en mijn eerste vriendin gaat ondertussen al samenwonen!! Ik ben zo blij voor haar (helemaal omdat ze het voor elkaar krijgt een schoenenkamer en een kledingkamer te krijgen). Voor je het weet, zijn we al weer klaar met onze studie. Ik hoop dat we dan nog steeds onze vertrouwde avonden hebben. Ik heb nu al weer zin in de volgende!



Na het eten hebben we gepokerd :)



Maar wel met op ladies way: roze kaartjes en roze spiek filtertjes....

Ahhh, het geluk van het innen van fiches is groot.

Vijf etentjes later.....

kan er geen toetje meer bij!!!

In ruim een week heb ik vijf etentjes gehad.

1. Een etentje met mijn werk

2. Zondag voor Kerst bij Hannie & Peter gegeten en daarvoor lekker in de duinen gewandelt.

3. Maandag gegeten bij vriendin van mijn Mama en diens familie.

4. Tweede kerstdag thuis met mama. Ossenhaas met een echt sjiek sausje.

5. Vrijdag bij vriendinnen etentje a la tapas, met vervolgens een paar spelletjes poker.

En dan heb ik nog niet eens de dagen meegeteld dat er eten over was. Ik denk dat ik in zeven dagen zo'n zes dagen heerlijke, luxe, verrukklijke, abnormaal slechte, om je vingers van af te likken toetjes heb gegeten. Wat kan december toch fijn zijn, zucht. Maar ook erg dikmakend. Ik wil NIET weten hoeveel kilo's er in januari bij zal komen, ik wil het echt niet weten. Maarja, dat zal ik vanzelf wel merken: daarvoor heb je geen weegschaal nodig.

Ik weet dat je meestal foto's van de kerstboom plaats voor kerst, maar ach, een beetje nagenieten kan ook geen kwaad.

Het schattigste, snoezigste, knuste, gezelligste, fijnste, groenste, kleurijkste, sterkste kerstboompje stond dit jaar in ons huis.

De wandeling in de duinen zaterdag. Was zooo mooi. Het bos was mistig en de zon stond laag en straalde door de bomen heen.

En 's avonds het diner.

Tweede kerstdag thuis met Mam.

Zo'n zwartkijk weekje.

Ik ben een uitermate positief persoon, maar soms heb ik van die dagen het allemaal tegen zit en dat er geen spoortje positiviteit te besmeuren valt.


Dus ik gooi het er nu maar allemaal uit, in willekeurige volgorde.

Hou je vast.

- Ik kreeg, onbeleefd gezegd, kut kritiek van de docent over mijn sfeerverslag. Ik zal even letterlijk herhalen wat mevrouw op mijn velletje had gekladderd: blablabla (ja dit heeft ze echt op mij vel gezet) geen inhoud en de volgende was: geen enkele sfeer. Tsja, daar ga je dan: een sfeerverslag zonder sfeer, herschrijft dat maar eens. Thuis heb ik met een zak M&M op de bank tv gekeken. Ik zal de ziektekosten voor het overgewicht doorsturen.

-Mijn streamer met foto's doet het niet meer. Ik heb wel twintig geprobeerd. Ik snap er helemaal niks van. En ik was zooooo gelukkig. Flauw hoor, echt heel flauw.

-Ik slaap al de hele week verschikkelijk.

-De feestdagenkosten stappelen zich op. Ik moet h&m nog afbetalen, de kinky kapper was ook niet goedkoop, ik moet mijn oud&nieuw glitter outfit nog kopen, mijn kaartje voor het oud&nieuw feest in Paradiso moet nog betaald worden, ik wil nog een kerst kadoo voor moeders kopen, collegeled moet nog betaalt worden en dan heb ik nog mijn maandelijkse afdrachten..pfff. Als iemand de behoefte heeft om op het goede doel sarah dienaar geld te storten, je bent welkom.

-Ik kwam dinsdag om twaalf uur op school voor mij studieloopbaan gesprek, waarna ik te horen kreeg dat ik tot half vier moest wachten. Toen ik opmerkte dat ik dan wel lang moest wachten was het antwoord: "Ja, dat is niet mijn probleem." Heel fijn.

-Ik had lekkernijen als schuimpjes, kikkertjes, pepernoten, kerstkransjes afgezworen, maar het lukt niet. (duhhh het is december).

-Ik moest vanmorgen vijf uur op. bahh.

-Ik was gisteren de hele dag vrij en er kwam gewoon niks uit mijn handen. En ik had nog wel zulke grote plannen.

- In de supermarkt heerst duidelijk geen kerstsfeer. Ze weten in iedergeval niet wat het woord: beleefd of aardig inhoudt. Ik vroeg naar geplitste eireren (van die samonela vrije). Antwoord: "weetje wat je mag doen, eireren kopen en ze zelfs splitsen. Nee mevrouw dat hebben we echt niet en als de dat wel zouden hebben dan had ik echt gelachen." Dusss.....

Okay dat was het. Heerlijk, nu ben ik weer een brok positiviteit en kan ik van de feestdagen genieten en mijn eigen zelf zijn.

SMILE!!!! :)

Het weer van vandaag.

Het is koud zo'n -5 graden en her en der wat mot sneeuw.

....


....


wat zeg je? MOT SNEEUW?


Misschien heeft het te maken met mijn slechte woordkennis, maar volgens mij bestaat dat woord niet? Het woord wat ik daarvoor gebruikt is gewoon natte sneeuw, maar dat zal we niet genoeg 'elite' ofzo zijn.

Pff, mot sneeuw. Hoe komen ze erop.




Ps.
Ik zat online naar de weersverwachting van de komende dagen te kijken. Ik weet niet wat er met het weer en alles daaromheen vandaag is, maar IETS klopt er niet.


Ik waarschuw u alvast: het wordt KOUD bar, bar en bar KOUD. Ik gok zelfs dat half Nederland het niet overleefd. Hahah!

Happy.

Jeetje, Ik ben er helemeaal hyper-happy van!!!

Maar wat is 'er' dan ????, denk je natuurlijk.


Kijk eens goed naar mijn pagina...


Bovenaan....


Zie je iets bewegen?

HET IS DE FOTO STREAM!!!!

Ik heb al mijn technishe kennis laten samenwerken en dit is het resultaat!
Even een applausje voor mijzelf

.....{Aupplaus}......

Dank u, dank u!

En dan nu hup weer verder aan mijn schoolwerk, waar ik eigenlijk mee bezig was. I know, heel slecht.

Een structureel probleem.

Ik zie een structureel probleem in de hedendaagse samenleving.

Het betreft liefde (het zal eens niet zo zijn).

Het zit namelijk zo: Er zijn heel veel mannen op de aardbol, maar veel meer vrouwen.

Gevolg? De kans dat die leuke jongen waar je gister avond in de bar mee hebt staan kletsen is al bezet, want er zijn genoeg vrouwen die zich letterlijk en figuurlijk op hem werpen. En die schattige jongen waar je laatst mee in de bus zat? Ja mensen, inderdaad: ook bezet.

Wat moet ik daar nou mee? Misschien moet ik mijn horizon verbreden en gaan schaken ofzo. Maar ik vertik het om mij in te laten met een jongen die het eigenlijk net niet is en waarbij ik de hele dag moet aanhoren hoe interessant een micro organisme of Star Was wel niet is

Dit klinkt misschien allemaal wanhopig (en dat is het ook), maar dit is niet alleen een probleem voor mij. Nee zeg, this is much bigger. Ik hoor veel vrouwen (wereldwijd!!) om mij heen klagen en we hebben er allemaal GENOEG van!

So GOD.... PLEASE, send some jummy and sweet guys !!!

Of we gaan protesteren.

Echt van ALLES!

Een hele mix van foto's van de afgelopen week.


Het casino in Amsterdam. Boven hebben ze daar een prachtige koepel. Veel gekeken, geen geld uitgegeven.

Mijn nieuwe kledingkast! Alles netjes is opgevouwen en er is nog extra ruimte voor opbergdozen. Hij bevalt perfect.

Ik moest voor school een sfeerverslagschrijven en ging naar het boekenfestijn in Amsterdam. "Een tijdschrift is nog goedkoper", hoorde ik een voorbijganger zeggen.

Mommie's cooking is great. Heerlijke stoofpeertjes a la natuurwinkel recept.

Een hockeyfeestje fotomoment: voor and after.

The kaak day (and after).

Na een nacht met weinig slaap van de zenuwen liep ik gearmd met mijn moeder de polikliniek in. Eenmaal op de stoel deelde assistent mij mee dat mijn mama er NIET bij mocht zijn. Poeh, daar had ik niet op gerekend. Ik dacht dat ze mijn hand mocht vasthouden. Misschien een goed moment om eens onafhankelijk te worden.

De chirurg en zijn assistent gingen met vier verschikkelijk, mega, abnormaal grote naalden mijn mond half verdoven. Gevolg: een tong die half verdoofd is en half niet. Dat geeft een vrij apart gevoel kan ik je zeggen.

Vervolgens kreeg ik een echt groen operatie lapje over mij heen. Dit lapje herkende ik van alle ziekenhuis series. (had niemand mij kunnen vertellen dat ik dit zou krijgen). Ik zag verschikkelijke ER taferelen voor mij. Fijn was het dat het gat -gemaakt om mij mond te "opereren"- zo groot was dat mijn ogen op al het apparatuur viel, inclusief de beitel.

Na enige minuten beitelen hoorde ik zo een deel van mijn verstandskies door de behandelkamer vliegen. "Nou dokter, u hoeft niet meteen te gaan gooien", zei de assistent op een overdreven kinderlijke manier (dat mijn mama mee was wil niet zeggen dat ik achterlijk ben mevrouw).

Anyway, thuis gekomen heb ik een uur lang mijn wang verstijfd, door mijn hoofd op een soort van vloeibaar koelelement te leggen (hoe heet dat in godsnaam) en daarna ben ik begonnen met de dagelijkse dosis pijnstillers. Het leek allemaal mooi en aardig, tot de volgende dag. Ik hoefde niet in de spiegel te kijken om te zien dat ik er uit zag als een hamster die was wezen hamsteren bij Appie. Voor enkele dagen ging ik geblindkoekt met een bivakmuts over straat (okay, het was alleen een sjaal :P).

Op school werd mij meerdere malen de vraag gesteld of ik van het weekend had gevochten. Het is duidelijk dat ze mij nog niet zo goed kennen: anders hadden ze gevraagd of ik tegen lantaarnpaal, deur of dergelijke was gelopen.

Nu ben ik weer helemaal top fit (nooit geweten dat je ZO'N hoofdpijn kon krijgen hiervan, sjonge jonge, dat was echt op zijn zachts gezegd NIET aangenaam). De met boodschappen gevulde hamsterwang is geslonken tot een normale wang en het blauwe kleur is via geel overgegaan in een normale huidskleur, thank god!!

ps.
Ik heb mijn verstand dus nog wel heah.

De kaakCHIRURG.

Morgen moet ik naar de kaakchirurg. Mijn verstandskiezen moeten eruit gesneden worden. Ja, een echte CHIRURG, die een echte OPERATIE gaat doen. Zo heet het tenminste wel, een operatie. Nou wil ik natuurlijk niet overdrijven, het is maar poliklinisch en het is een standaard ingreep, eentje die zo gepiept is, eentje die al triljoen keer is uitgevoerd, maar ik houd niet zo van de woorden operatie en chirurg.



In september hebben ze bij de tandarts een foto gemaakt. En dit was het resultaat:


Tshja, vind je het gek dat ik al bijna drie jaar (nee deze keer overdrijf ik écht niet)flinke last heb van oorpijn en al die andere dingen die bij verveldene, irritante verstandkiezen horen. Ze liggen horizontaal en zullen nooit doorkomen; zo kan je nog wel tien jaar doorgaan, of langer.

En dan maar hopen dat ik mét verstand terug kom. Iedereen maakt er altijd maar een grapje over, maar stel je eens voor dat je echt terugkomt zónder verstand. Ik zal voor de zekerheid wel even vragen of hij echt alleen mijn kies eruit snijt.

Vol verwachting klopt ons hart...

Ja hoor, ik en mijn mama (ja, twee volwasse mensen) hebben onze schoen/pump gezet!!!

Het idee was om het hem gisteravond te zetten, maar zoals altijd waren we dat weer vergeten. Toen kreeg ik vanochtend te horen dat als ik snel mijn bed uit zou rennen en mijn (geweldige, heerlijke, prachtige en nieuwe) schoen voor de kachel zou zetten er misschien wel wat in zou zitten als ik onder de douche vandaan kwam. Ik bedoel met zo een mooie schoen, komt Sinterklaas elk moment van de dag wel langs, ghhehee.

Eenmaal onder de douche vandaan hoorde ik het paard nog hinniken (improvisatie van mijn moeder), maar toen ik de trap af rende waren ze allemaal alweer weg. Helaas.

Ik had een echte stoere Piet (van chocolade natuurlijk) in mijn schoen en mama had een trotse Sinterklaas in haar dames schoen.

Stiekem geloof ik nog steeds in Sinterklaas !

Respect !!!

Het was gisteren de dag van Respect (Wihooee, alweer zo een de dag van-dag).
Maar deze vond ik wel leuk. Want je gaat je dan toch afvragen: wat vind ik nou een teken van respect? Het is zo een breed begrip waar je eigenlijk niet zoveel mee kan. Iedereen heeft zo zijn eigen invulling. Dus ik begon eens nadenken over mijn eigen invulling van het begrip.

In de dagelijkse column Aaf van de NRC Next werd duidelijk dat bijvoorbeeld veel kinderen het een teken van respect vinden dat je opstaat voor ouderen. Daar ben ik het absoluut mee eens. Het probleem is alleen: wanneer is iemand een "oudere"?

Stel: je zit in de trein. Stapt er een mevrouw/meneer in die een beetje op die grens van ouder zijn balanceert. Op dat moment doen zich meerdere scenario's in mijn hoofd voor. (aangezien ik niet zo goed ben met leeftijden).

1) Ik sta op voor de desbetreffende persoon, waarna ik een vuile blik van dezelfde persoon ontvang, omdat die bvb nog maar vijftig is (of jonger, stel je voor) en zichzelf absoluut niet als oudere ziet.
2) Ik sta niet op en heb achteraf het gevoel dat ik bijdraag aan die oh zo verschrikkelijk jeugd van tegenwoordig die niet meer weet wat respect voor ouderen inhoud. (Ondanks dat ik van mening ben dat het eigenlijk wel mee valt met die verschrikkelijke jeugd van tegenwoordig).

Laatst overkwam mij een soort van scenario 1. Ik zat in de tram en er kwam een mevrouw binnen waarvan ik niet kon peilen of ze nou de leeftijd van een oudere had, maar ondanks dat stond ik natuurlijk toch op en vroeg of ze wilde zitten. De mevrouw keek mij verbaasd aan en antwoordde: "Oh, is het al zo ver. Heb ik al die leeftijd dat andere voor mij opstaan?" Ik wist even niet wat ik daarop moest antwoorden en glimlachte vriendelijk. (Wat had ik moeten zeggen? "Ja mevrouw, u ziet er inderdaad oud en krakkemikkig uit"). Het kwam uiteindelijk allemaal goed. De mevrouw bekende aan mij (op fluister toon) dat ze het eigenlijk wel fijn vond dat ze kon zitten en dat ze ook wel moeilijk liep.

Iedereen blij dus. Alleen het werd wel duidelijk dat niemand in het openbaar aangezien wilt worden als oudere. Ten minste, niet de grens gevallen.

En dan heb ik nog niet eens gehad over zwangere vrouwen die misschien wel helemaal niet zwanger zijn, maar gewoon een buikje hebben. Dat zou nog eens een belediging zijn.

Red head II

Zoals ik had beloofd: een beter foto van mijn rode haren.

Ps.
Ben nieuwsgierig wat mijn volgende extreme begin twenty-life-crisis actie zal zijn.

Suggesties?

Red head.

Ik heb - schrik niet - R-O-O-D haar.

(Laat het maar even op je inwerken)

Ja echt, mijn haar is rood, intensief rood om precies te zijn. Ik voel mij een beetje funky à la Joss Stone. Ik ben nog in dubio of dat positief of negatief is.

Eerst knipt ik het super kort en nu verf ik het rood. Maybe ben ik wel in mijn begin twenty chrisis).

Ik heb even snel een paar crappy foto's gemaakt (het was al avond). Morgen meer en vooral betere foto's

Stress !!

De schoolweek is voorbij, een hele drukke, maar speciale schoolweek.

Vijf dagen zijn we met een groepje van vier bezig geweest om een tijdschrift te maken, wat vrijdag ochtend rond elf uur af moest zijn. En aangezien andere groepen met gemiddeld zeven personen waren, was dat niet echt makkelijk. Maar het is natuurlijk gelukt!

En ik ben best tevreden over het resultaat (te bedenken hoe weinig tijd we hadden). Als je goed gaat kijken, dan waren er nog heel veel dingen die niet klopte, maar who cares! Toch?

Maandag moesten we groepjes gaan vormen en bedenken wat we wouden doen. Na een flinke brainstormsessie kwamen uit op ons ijkpersoon, (is een doelgroepspersoon die je helemaal moet uitwerken en zelfs een naam moet geven) die heet Zoë. Ze woont in Amsterdam, gaat,veel uit, is een beetje spiritueel ingesteld (zolang het maar trendy en bekend bij de sterren is), doet veel culturele activiteiten en is een echte trendsetter. Wat wil je nog meer weten?

Dinsdag hebben we onze rubrieken bedacht, waar echt leuke dingen tussen zaten. We hadden een interview met een paaldanseres, een fotorapportage van een feest, een artikel of kabbala, een vintage artikel over de negen straatjes in Amsterdam, een mode rapportage over Marlies Dekkers en nog veel meer.

En dan begint het echt, het zoeken van informatie en het schrijven. En dat viel echt tegen, soms schoot het gewoon NIKS op en dan heb je donderdag alleen nog maar tekst, zonder enige opmaakt. En dan ben je er dus echt nog lang niet. Het is dus niet zo dat als je de tekst af hebt dat je dan alleen nog even de puntjes op de 'i ' moet zetten. Nee, vormgeven is keihard werken.

Donderdag ging ik na twaalfen naar bed en ik moest de volgende dag weer om half 9 aanwezig zijn in Utrecht. Die laatste paar uurtjes waren echt killing. Printers die het niet deden of alleen in zwart-wit printen, artikelen die misden, een mevrouw die onze map (waar alle artikelen prachtig in insteekhoezen zaten) zomaar onderste boven kieperde, zodat alles eruit viel, met de reden dat men het liever los over een tafel verspreid wilde hebben. Dat kan je natuurlijk ook anders brengen,(ik kreeg sowieso de indruk dat die mevrouw niet helemaal spoorde).

Dit alles resulteerde in een ooglid wat nu al de hele dag een het trillen is, tenminste ik denk dat het door de stress komt, het kan natuurlijk ook - zoals men zegt- dat er iemand al de hele dag aan mij denkt.

Maaarrrr... wat vonden we ervan? Ik vond het echt leuk om te doen. Ik had een gezellige groep. Het groepje werkte keihard en er was ook een goede samenwerking. Dit is echt veel leuker dan een werkstuk maken waar je alles van het Internet plukt en waarvan je eigenlijk geen idee hebt wat er nou in het werkstuk staat. Dit is gewoon van jezelf (en het groepje, duhh). Gemaakt met eigen inzet. Het kost veel meer werkt, maar dat is het allemaal waard.

De naam van het tijdschrift.

Ons moodboard.

De vellen met alle artikelen, los dus en niet in een mooie map

This week agenda.

Okay, so, anyway, this week agenda:


monday till friday,

from 9 till half pas 5 at school,

awake at 6 ,

home at 7,

and still not finished,

because of some kind of homework that they will give me.


DUSSSSSSSSS, druk weekje!!

Anyways, laten we niet vergeten dat het allemaal VET leuk is wat ik die vijf dagen ga doen (it better be, if not.....GRR). Ik heb namelijk oriëntatiedagen. Dat houd dat je al een beetje kan proeven van de verschillende stromingen binnen de journalistiek. Ik heb deze keer voor tijdschrift gekozen.

En dan nu, huppakee naar bed. Laat ik even opmerken dat het om precies te zijn 20:57 is. (Avondje stappen en dan volgende dag voetballen breekt je toch op en ik wil de week natuurlijk helemaal fris en fruitig beginnen).

And she's...

GONE.....

Snik.

Nee, stop. Ik ben heel blij natuurlijk voor haar!!

Zus, have fun!


Maria, met afscheidskadootje. Het shirtje met het knoopjeshartje dus.


Vriedinnetjes van Maria waren vroeg hun bed uitgegaan om haar uit te zwaaien.


Nog even gezellig.

Two of my favourite theme songs.

Ik heb wel meer van die favourite theme songs, maar als ik deze hoor dan overvalt mij totale blijdschap :P

De eerste is van Ally McBeal, een serie die niet vergeten mag worden. Misschien wel de meest hielarische serie OOIT! Als je een keer tijd hebt (waarschijnlijk niet), elke dag rond kwart over 6 op RTL8. Ik beloof het je: je bent meteen verkocht.

De tweede is van Sex and the city, dat programma is weer op een hele andere manier leuk. Geweldig hoe vier vrouwen met zulke verschillende karakters (maar ook juist weer niet)zo'n intieme vriendschap hebben.
De serie is een soort van relatietherapeut, doordat ze alles (ja echt, ALLES) met elkaar bespreken op het gebied van relaties & co. Die dames staan altijd voor elkaar klaar: blijdschap of verdriet. (hier komt dat vrienden zijn zo belangrijk gedoe weer naar boven). Kim Catrell als Samantha is echt legendarisch No shame at all !!!
Ook kijken dus. Elke dag om 8 uur op Net5.

Het lijkt zo haast alsof ik elke dag de hele avond voor de tv zit, maar dat is niet waar hoor. Ik kijk zo afentoe als ik niks te doen heb.

Trots !!!

Echt wel trots ben ik op mijn zusie!

Weetje waarom?

Om heel veel redenen natuurlijk:

Ten eerste omdat ze afgelopen zondag een leuk, maar ook tijdslovend project prachtig heeft afgerond! In augustus is zij samen met een projectgroep en een groep jongeren uit Amsterdam Zuidoost naar Ghana geweest. United African Roots heette het.
In Ghana is er gefilmd en dat moest bij terugkomst gemonteerd worden (en er moest natuurlijk nogveel meer gedaan worden). Zondag was de première van de film, maar er waren ook allemaal andere leuke dingen omheen, zoals een Afrikaanse kledendracht modeshow. Ze heeft er keihard voor gewerkt.

Ten tweede omdat ze morgen voor vijf maanden naar Suriname gaat. Vijf maanden geen zus in huis :( . Wel verschikkelijk stoer van haar heah! ECHT heel stoer.

De prestatoren.

Projectteam!!