Na een nacht met weinig slaap van de zenuwen liep ik gearmd met mijn moeder de polikliniek in. Eenmaal op de stoel deelde assistent mij mee dat mijn mama er NIET bij mocht zijn. Poeh, daar had ik niet op gerekend. Ik dacht dat ze mijn hand mocht vasthouden. Misschien een goed moment om eens onafhankelijk te worden.
De chirurg en zijn assistent gingen met vier verschikkelijk, mega, abnormaal grote naalden mijn mond half verdoven. Gevolg: een tong die half verdoofd is en half niet. Dat geeft een vrij apart gevoel kan ik je zeggen.
Vervolgens kreeg ik een echt groen operatie lapje over mij heen. Dit lapje herkende ik van alle ziekenhuis series. (had niemand mij kunnen vertellen dat ik dit zou krijgen). Ik zag verschikkelijke ER taferelen voor mij. Fijn was het dat het gat -gemaakt om mij mond te "opereren"- zo groot was dat mijn ogen op al het apparatuur viel, inclusief de beitel.
Na enige minuten beitelen hoorde ik zo een deel van mijn verstandskies door de behandelkamer vliegen. "Nou dokter, u hoeft niet meteen te gaan gooien", zei de assistent op een overdreven kinderlijke manier (dat mijn mama mee was wil niet zeggen dat ik achterlijk ben mevrouw).
Anyway, thuis gekomen heb ik een uur lang mijn wang verstijfd, door mijn hoofd op een soort van vloeibaar koelelement te leggen (hoe heet dat in godsnaam) en daarna ben ik begonnen met de dagelijkse dosis pijnstillers. Het leek allemaal mooi en aardig, tot de volgende dag. Ik hoefde niet in de spiegel te kijken om te zien dat ik er uit zag als een hamster die was wezen hamsteren bij Appie. Voor enkele dagen ging ik geblindkoekt met een bivakmuts over straat (okay, het was alleen een sjaal :P).
Op school werd mij meerdere malen de vraag gesteld of ik van het weekend had gevochten. Het is duidelijk dat ze mij nog niet zo goed kennen: anders hadden ze gevraagd of ik tegen lantaarnpaal, deur of dergelijke was gelopen.
Nu ben ik weer helemaal top fit (nooit geweten dat je ZO'N hoofdpijn kon krijgen hiervan, sjonge jonge, dat was echt op zijn zachts gezegd NIET aangenaam). De met boodschappen gevulde hamsterwang is geslonken tot een normale wang en het blauwe kleur is via geel overgegaan in een normale huidskleur, thank god!!
ps.
Ik heb mijn verstand dus nog wel heah.
donderdag 29 november 2007
dinsdag 20 november 2007
De kaakCHIRURG.
Morgen moet ik naar de kaakchirurg. Mijn verstandskiezen moeten eruit gesneden worden. Ja, een echte CHIRURG, die een echte OPERATIE gaat doen. Zo heet het tenminste wel, een operatie. Nou wil ik natuurlijk niet overdrijven, het is maar poliklinisch en het is een standaard ingreep, eentje die zo gepiept is, eentje die al triljoen keer is uitgevoerd, maar ik houd niet zo van de woorden operatie en chirurg.
In september hebben ze bij de tandarts een foto gemaakt. En dit was het resultaat:
Tshja, vind je het gek dat ik al bijna drie jaar (nee deze keer overdrijf ik écht niet)flinke last heb van oorpijn en al die andere dingen die bij verveldene, irritante verstandkiezen horen. Ze liggen horizontaal en zullen nooit doorkomen; zo kan je nog wel tien jaar doorgaan, of langer.
En dan maar hopen dat ik mét verstand terug kom. Iedereen maakt er altijd maar een grapje over, maar stel je eens voor dat je echt terugkomt zónder verstand. Ik zal voor de zekerheid wel even vragen of hij echt alleen mijn kies eruit snijt.
In september hebben ze bij de tandarts een foto gemaakt. En dit was het resultaat:
Tshja, vind je het gek dat ik al bijna drie jaar (nee deze keer overdrijf ik écht niet)flinke last heb van oorpijn en al die andere dingen die bij verveldene, irritante verstandkiezen horen. Ze liggen horizontaal en zullen nooit doorkomen; zo kan je nog wel tien jaar doorgaan, of langer.
En dan maar hopen dat ik mét verstand terug kom. Iedereen maakt er altijd maar een grapje over, maar stel je eens voor dat je echt terugkomt zónder verstand. Ik zal voor de zekerheid wel even vragen of hij echt alleen mijn kies eruit snijt.
zondag 18 november 2007
Vol verwachting klopt ons hart...
Ja hoor, ik en mijn mama (ja, twee volwasse mensen) hebben onze schoen/pump gezet!!!
Het idee was om het hem gisteravond te zetten, maar zoals altijd waren we dat weer vergeten. Toen kreeg ik vanochtend te horen dat als ik snel mijn bed uit zou rennen en mijn (geweldige, heerlijke, prachtige en nieuwe) schoen voor de kachel zou zetten er misschien wel wat in zou zitten als ik onder de douche vandaan kwam. Ik bedoel met zo een mooie schoen, komt Sinterklaas elk moment van de dag wel langs, ghhehee.
Eenmaal onder de douche vandaan hoorde ik het paard nog hinniken (improvisatie van mijn moeder), maar toen ik de trap af rende waren ze allemaal alweer weg. Helaas.
Ik had een echte stoere Piet (van chocolade natuurlijk) in mijn schoen en mama had een trotse Sinterklaas in haar dames schoen.
Stiekem geloof ik nog steeds in Sinterklaas !
vrijdag 16 november 2007
Respect !!!
Het was gisteren de dag van Respect (Wihooee, alweer zo een de dag van-dag).
Maar deze vond ik wel leuk. Want je gaat je dan toch afvragen: wat vind ik nou een teken van respect? Het is zo een breed begrip waar je eigenlijk niet zoveel mee kan. Iedereen heeft zo zijn eigen invulling. Dus ik begon eens nadenken over mijn eigen invulling van het begrip.
In de dagelijkse column Aaf van de NRC Next werd duidelijk dat bijvoorbeeld veel kinderen het een teken van respect vinden dat je opstaat voor ouderen. Daar ben ik het absoluut mee eens. Het probleem is alleen: wanneer is iemand een "oudere"?
Stel: je zit in de trein. Stapt er een mevrouw/meneer in die een beetje op die grens van ouder zijn balanceert. Op dat moment doen zich meerdere scenario's in mijn hoofd voor. (aangezien ik niet zo goed ben met leeftijden).
1) Ik sta op voor de desbetreffende persoon, waarna ik een vuile blik van dezelfde persoon ontvang, omdat die bvb nog maar vijftig is (of jonger, stel je voor) en zichzelf absoluut niet als oudere ziet.
2) Ik sta niet op en heb achteraf het gevoel dat ik bijdraag aan die oh zo verschrikkelijk jeugd van tegenwoordig die niet meer weet wat respect voor ouderen inhoud. (Ondanks dat ik van mening ben dat het eigenlijk wel mee valt met die verschrikkelijke jeugd van tegenwoordig).
Laatst overkwam mij een soort van scenario 1. Ik zat in de tram en er kwam een mevrouw binnen waarvan ik niet kon peilen of ze nou de leeftijd van een oudere had, maar ondanks dat stond ik natuurlijk toch op en vroeg of ze wilde zitten. De mevrouw keek mij verbaasd aan en antwoordde: "Oh, is het al zo ver. Heb ik al die leeftijd dat andere voor mij opstaan?" Ik wist even niet wat ik daarop moest antwoorden en glimlachte vriendelijk. (Wat had ik moeten zeggen? "Ja mevrouw, u ziet er inderdaad oud en krakkemikkig uit"). Het kwam uiteindelijk allemaal goed. De mevrouw bekende aan mij (op fluister toon) dat ze het eigenlijk wel fijn vond dat ze kon zitten en dat ze ook wel moeilijk liep.
Iedereen blij dus. Alleen het werd wel duidelijk dat niemand in het openbaar aangezien wilt worden als oudere. Ten minste, niet de grens gevallen.
En dan heb ik nog niet eens gehad over zwangere vrouwen die misschien wel helemaal niet zwanger zijn, maar gewoon een buikje hebben. Dat zou nog eens een belediging zijn.
Maar deze vond ik wel leuk. Want je gaat je dan toch afvragen: wat vind ik nou een teken van respect? Het is zo een breed begrip waar je eigenlijk niet zoveel mee kan. Iedereen heeft zo zijn eigen invulling. Dus ik begon eens nadenken over mijn eigen invulling van het begrip.
In de dagelijkse column Aaf van de NRC Next werd duidelijk dat bijvoorbeeld veel kinderen het een teken van respect vinden dat je opstaat voor ouderen. Daar ben ik het absoluut mee eens. Het probleem is alleen: wanneer is iemand een "oudere"?
Stel: je zit in de trein. Stapt er een mevrouw/meneer in die een beetje op die grens van ouder zijn balanceert. Op dat moment doen zich meerdere scenario's in mijn hoofd voor. (aangezien ik niet zo goed ben met leeftijden).
1) Ik sta op voor de desbetreffende persoon, waarna ik een vuile blik van dezelfde persoon ontvang, omdat die bvb nog maar vijftig is (of jonger, stel je voor) en zichzelf absoluut niet als oudere ziet.
2) Ik sta niet op en heb achteraf het gevoel dat ik bijdraag aan die oh zo verschrikkelijk jeugd van tegenwoordig die niet meer weet wat respect voor ouderen inhoud. (Ondanks dat ik van mening ben dat het eigenlijk wel mee valt met die verschrikkelijke jeugd van tegenwoordig).
Laatst overkwam mij een soort van scenario 1. Ik zat in de tram en er kwam een mevrouw binnen waarvan ik niet kon peilen of ze nou de leeftijd van een oudere had, maar ondanks dat stond ik natuurlijk toch op en vroeg of ze wilde zitten. De mevrouw keek mij verbaasd aan en antwoordde: "Oh, is het al zo ver. Heb ik al die leeftijd dat andere voor mij opstaan?" Ik wist even niet wat ik daarop moest antwoorden en glimlachte vriendelijk. (Wat had ik moeten zeggen? "Ja mevrouw, u ziet er inderdaad oud en krakkemikkig uit"). Het kwam uiteindelijk allemaal goed. De mevrouw bekende aan mij (op fluister toon) dat ze het eigenlijk wel fijn vond dat ze kon zitten en dat ze ook wel moeilijk liep.
Iedereen blij dus. Alleen het werd wel duidelijk dat niemand in het openbaar aangezien wilt worden als oudere. Ten minste, niet de grens gevallen.
En dan heb ik nog niet eens gehad over zwangere vrouwen die misschien wel helemaal niet zwanger zijn, maar gewoon een buikje hebben. Dat zou nog eens een belediging zijn.
dinsdag 13 november 2007
Red head II
Zoals ik had beloofd: een beter foto van mijn rode haren.
Ps.
Ben nieuwsgierig wat mijn volgende extreme begin twenty-life-crisis actie zal zijn.
Suggesties?
zondag 11 november 2007
Red head.
Ik heb - schrik niet - R-O-O-D haar.
(Laat het maar even op je inwerken)
Ja echt, mijn haar is rood, intensief rood om precies te zijn. Ik voel mij een beetje funky à la Joss Stone. Ik ben nog in dubio of dat positief of negatief is.
Eerst knipt ik het super kort en nu verf ik het rood. Maybe ben ik wel in mijn begin twenty chrisis).
Ik heb even snel een paar crappy foto's gemaakt (het was al avond). Morgen meer en vooral betere foto's
vrijdag 9 november 2007
Stress !!
De schoolweek is voorbij, een hele drukke, maar speciale schoolweek.
Vijf dagen zijn we met een groepje van vier bezig geweest om een tijdschrift te maken, wat vrijdag ochtend rond elf uur af moest zijn. En aangezien andere groepen met gemiddeld zeven personen waren, was dat niet echt makkelijk. Maar het is natuurlijk gelukt!
En ik ben best tevreden over het resultaat (te bedenken hoe weinig tijd we hadden). Als je goed gaat kijken, dan waren er nog heel veel dingen die niet klopte, maar who cares! Toch?
Maandag moesten we groepjes gaan vormen en bedenken wat we wouden doen. Na een flinke brainstormsessie kwamen uit op ons ijkpersoon, (is een doelgroepspersoon die je helemaal moet uitwerken en zelfs een naam moet geven) die heet Zoë. Ze woont in Amsterdam, gaat,veel uit, is een beetje spiritueel ingesteld (zolang het maar trendy en bekend bij de sterren is), doet veel culturele activiteiten en is een echte trendsetter. Wat wil je nog meer weten?
Dinsdag hebben we onze rubrieken bedacht, waar echt leuke dingen tussen zaten. We hadden een interview met een paaldanseres, een fotorapportage van een feest, een artikel of kabbala, een vintage artikel over de negen straatjes in Amsterdam, een mode rapportage over Marlies Dekkers en nog veel meer.
En dan begint het echt, het zoeken van informatie en het schrijven. En dat viel echt tegen, soms schoot het gewoon NIKS op en dan heb je donderdag alleen nog maar tekst, zonder enige opmaakt. En dan ben je er dus echt nog lang niet. Het is dus niet zo dat als je de tekst af hebt dat je dan alleen nog even de puntjes op de 'i ' moet zetten. Nee, vormgeven is keihard werken.
Donderdag ging ik na twaalfen naar bed en ik moest de volgende dag weer om half 9 aanwezig zijn in Utrecht. Die laatste paar uurtjes waren echt killing. Printers die het niet deden of alleen in zwart-wit printen, artikelen die misden, een mevrouw die onze map (waar alle artikelen prachtig in insteekhoezen zaten) zomaar onderste boven kieperde, zodat alles eruit viel, met de reden dat men het liever los over een tafel verspreid wilde hebben. Dat kan je natuurlijk ook anders brengen,(ik kreeg sowieso de indruk dat die mevrouw niet helemaal spoorde).
Dit alles resulteerde in een ooglid wat nu al de hele dag een het trillen is, tenminste ik denk dat het door de stress komt, het kan natuurlijk ook - zoals men zegt- dat er iemand al de hele dag aan mij denkt.
Maaarrrr... wat vonden we ervan? Ik vond het echt leuk om te doen. Ik had een gezellige groep. Het groepje werkte keihard en er was ook een goede samenwerking. Dit is echt veel leuker dan een werkstuk maken waar je alles van het Internet plukt en waarvan je eigenlijk geen idee hebt wat er nou in het werkstuk staat. Dit is gewoon van jezelf (en het groepje, duhh). Gemaakt met eigen inzet. Het kost veel meer werkt, maar dat is het allemaal waard.
De naam van het tijdschrift.
Ons moodboard. 
Vijf dagen zijn we met een groepje van vier bezig geweest om een tijdschrift te maken, wat vrijdag ochtend rond elf uur af moest zijn. En aangezien andere groepen met gemiddeld zeven personen waren, was dat niet echt makkelijk. Maar het is natuurlijk gelukt!
En ik ben best tevreden over het resultaat (te bedenken hoe weinig tijd we hadden). Als je goed gaat kijken, dan waren er nog heel veel dingen die niet klopte, maar who cares! Toch?
Maandag moesten we groepjes gaan vormen en bedenken wat we wouden doen. Na een flinke brainstormsessie kwamen uit op ons ijkpersoon, (is een doelgroepspersoon die je helemaal moet uitwerken en zelfs een naam moet geven) die heet Zoë. Ze woont in Amsterdam, gaat,veel uit, is een beetje spiritueel ingesteld (zolang het maar trendy en bekend bij de sterren is), doet veel culturele activiteiten en is een echte trendsetter. Wat wil je nog meer weten?
Dinsdag hebben we onze rubrieken bedacht, waar echt leuke dingen tussen zaten. We hadden een interview met een paaldanseres, een fotorapportage van een feest, een artikel of kabbala, een vintage artikel over de negen straatjes in Amsterdam, een mode rapportage over Marlies Dekkers en nog veel meer.
En dan begint het echt, het zoeken van informatie en het schrijven. En dat viel echt tegen, soms schoot het gewoon NIKS op en dan heb je donderdag alleen nog maar tekst, zonder enige opmaakt. En dan ben je er dus echt nog lang niet. Het is dus niet zo dat als je de tekst af hebt dat je dan alleen nog even de puntjes op de 'i ' moet zetten. Nee, vormgeven is keihard werken.
Donderdag ging ik na twaalfen naar bed en ik moest de volgende dag weer om half 9 aanwezig zijn in Utrecht. Die laatste paar uurtjes waren echt killing. Printers die het niet deden of alleen in zwart-wit printen, artikelen die misden, een mevrouw die onze map (waar alle artikelen prachtig in insteekhoezen zaten) zomaar onderste boven kieperde, zodat alles eruit viel, met de reden dat men het liever los over een tafel verspreid wilde hebben. Dat kan je natuurlijk ook anders brengen,(ik kreeg sowieso de indruk dat die mevrouw niet helemaal spoorde).
Dit alles resulteerde in een ooglid wat nu al de hele dag een het trillen is, tenminste ik denk dat het door de stress komt, het kan natuurlijk ook - zoals men zegt- dat er iemand al de hele dag aan mij denkt.
Maaarrrr... wat vonden we ervan? Ik vond het echt leuk om te doen. Ik had een gezellige groep. Het groepje werkte keihard en er was ook een goede samenwerking. Dit is echt veel leuker dan een werkstuk maken waar je alles van het Internet plukt en waarvan je eigenlijk geen idee hebt wat er nou in het werkstuk staat. Dit is gewoon van jezelf (en het groepje, duhh). Gemaakt met eigen inzet. Het kost veel meer werkt, maar dat is het allemaal waard.
De naam van het tijdschrift.
Ons moodboard.
De vellen met alle artikelen, los dus en niet in een mooie map
zondag 4 november 2007
This week agenda.
Okay, so, anyway, this week agenda:
monday till friday,
from 9 till half pas 5 at school,
awake at 6 ,
home at 7,
and still not finished,
because of some kind of homework that they will give me.
DUSSSSSSSSS, druk weekje!!
Anyways, laten we niet vergeten dat het allemaal VET leuk is wat ik die vijf dagen ga doen (it better be, if not.....GRR). Ik heb namelijk oriëntatiedagen. Dat houd dat je al een beetje kan proeven van de verschillende stromingen binnen de journalistiek. Ik heb deze keer voor tijdschrift gekozen.
En dan nu, huppakee naar bed. Laat ik even opmerken dat het om precies te zijn 20:57 is. (Avondje stappen en dan volgende dag voetballen breekt je toch op en ik wil de week natuurlijk helemaal fris en fruitig beginnen).
monday till friday,
from 9 till half pas 5 at school,
awake at 6 ,
home at 7,
and still not finished,
because of some kind of homework that they will give me.
DUSSSSSSSSS, druk weekje!!
Anyways, laten we niet vergeten dat het allemaal VET leuk is wat ik die vijf dagen ga doen (it better be, if not.....GRR). Ik heb namelijk oriëntatiedagen. Dat houd dat je al een beetje kan proeven van de verschillende stromingen binnen de journalistiek. Ik heb deze keer voor tijdschrift gekozen.
En dan nu, huppakee naar bed. Laat ik even opmerken dat het om precies te zijn 20:57 is. (Avondje stappen en dan volgende dag voetballen breekt je toch op en ik wil de week natuurlijk helemaal fris en fruitig beginnen).
zaterdag 3 november 2007
And she's...
GONE.....
Snik.
Nee, stop. Ik ben heel blij natuurlijk voor haar!!
Zus, have fun!
Maria, met afscheidskadootje. Het shirtje met het knoopjeshartje dus.
Vriedinnetjes van Maria waren vroeg hun bed uitgegaan om haar uit te zwaaien.
Nog even gezellig.
Snik.
Nee, stop. Ik ben heel blij natuurlijk voor haar!!
Zus, have fun!
Maria, met afscheidskadootje. Het shirtje met het knoopjeshartje dus.
Vriedinnetjes van Maria waren vroeg hun bed uitgegaan om haar uit te zwaaien.
Nog even gezellig.
Two of my favourite theme songs.
Ik heb wel meer van die favourite theme songs, maar als ik deze hoor dan overvalt mij totale blijdschap :P
De eerste is van Ally McBeal, een serie die niet vergeten mag worden. Misschien wel de meest hielarische serie OOIT! Als je een keer tijd hebt (waarschijnlijk niet), elke dag rond kwart over 6 op RTL8. Ik beloof het je: je bent meteen verkocht.
De tweede is van Sex and the city, dat programma is weer op een hele andere manier leuk. Geweldig hoe vier vrouwen met zulke verschillende karakters (maar ook juist weer niet)zo'n intieme vriendschap hebben.
De serie is een soort van relatietherapeut, doordat ze alles (ja echt, ALLES) met elkaar bespreken op het gebied van relaties & co. Die dames staan altijd voor elkaar klaar: blijdschap of verdriet. (hier komt dat vrienden zijn zo belangrijk gedoe weer naar boven). Kim Catrell als Samantha is echt legendarisch No shame at all !!!
Ook kijken dus. Elke dag om 8 uur op Net5.
Het lijkt zo haast alsof ik elke dag de hele avond voor de tv zit, maar dat is niet waar hoor. Ik kijk zo afentoe als ik niks te doen heb.
De eerste is van Ally McBeal, een serie die niet vergeten mag worden. Misschien wel de meest hielarische serie OOIT! Als je een keer tijd hebt (waarschijnlijk niet), elke dag rond kwart over 6 op RTL8. Ik beloof het je: je bent meteen verkocht.
De tweede is van Sex and the city, dat programma is weer op een hele andere manier leuk. Geweldig hoe vier vrouwen met zulke verschillende karakters (maar ook juist weer niet)zo'n intieme vriendschap hebben.
De serie is een soort van relatietherapeut, doordat ze alles (ja echt, ALLES) met elkaar bespreken op het gebied van relaties & co. Die dames staan altijd voor elkaar klaar: blijdschap of verdriet. (hier komt dat vrienden zijn zo belangrijk gedoe weer naar boven). Kim Catrell als Samantha is echt legendarisch No shame at all !!!
Ook kijken dus. Elke dag om 8 uur op Net5.
Het lijkt zo haast alsof ik elke dag de hele avond voor de tv zit, maar dat is niet waar hoor. Ik kijk zo afentoe als ik niks te doen heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)