This is it, this is 11

(over de weg naar club 11, Amsterdam)

25 april, vrijdag. De avond dat we Tesja d’r verjaardag vierde in een knus restaurant met een Turks tapijtje over de vloer en vervolgens doormiddel van een tour door Amsterdam op weg naar club 11 gingen. Over de Nieuwmarkt en via een u-turn op het fietsenpad kwamen we, na precies een uur, onder 11 terecht. Wat we boven gekomen voor ons zagen was een afgelegen, verlaten en donker terrein. Dat zijn de beste plekken, hoop je dan maar.

Bij de voordeur stond een verdwaalde Hells Angels om te inspecteren. Ik keek in het rond of ik misschien een motor zag. Binnen gekomen zag ik een lange hal zonder ramen, vol gekladderd met kleurrijke graffitikunst en rare teksten die zeer waarschijnlijk een betekenis hadden, maar die mij iets te diepzinnig waren voor een vrijdag avond. Ik bleef mij afvragen of we echt niet misschien in een krakerspant of dergelijke waren beland en straks omringd zouden worden door langharige sjaakies met velgekleurde skinny jeans en dikke zwarte eyelijner rond hun ogen. Maar nee, we stapten de lift in met drie mannen van een iets wat andere genre: 30+, half lang haar, streepjes overhemd en bruin gelakte schoenen. Dit was misschien wel het raarste beeld wat ik ooit had gezien: een wederom vol met graffiti gespoten lift, die een minuut deed over elke verdieping en af en toe schokte, een oude stereo waar krakerige house muziek uit kwam en drie Amsterdamse ballen erbij. Hallelujah! Blijkbaar is het daarboven tres special was wat ik mij maar voor hield.

11 minuten later kwamen we aan op de juiste, ja mensen elfde, verdieping. Om mij heen zag ik nog steeds niets wat mij deed denken aan een uber vette club waar ik mij rot kon dansen als nooit te voren: ik zag alleen een ruimte die mij deed denken aan een verlaten kantoor, maar zodra we verder kwamen werd de muziek harder en het klakken van mij hakken zachter. Ik duwde de klapdeuren naar voren, hoorde de beat pompen en dacht bij mijzelf: this is it, this this is 11 en ik begon te dansen als nooit te voren.

Stiekem in Zaandam

Het is uber hip om te zeggen dat je in Amsterdam uit gaat. Amsterdam is bruisend, groovy en gewoon ontzettend hip. Helemaal leuk dus. Helaas ben ik er niet zo vaak te vinden als ik zou willen. Ik wacht nog steeds op dat mooie huisje in of rond het centrum, zucht.

Zaandam is weer een heel ander verhaal. Zaandam is alles behàlve hip. Zaandam is zo passé. Het is dus ook niks om trots op te zijn als je daar je nachten doorbrengt. Maar probleem is dat Zaandam ook weer iets fijns heeft. Mensen uit Zaandam komen in Zaandam, het is dichtbij, vertrouwd en soms is de muziek nog best prettig ook; heel soms dan hè.

Maar het voelt toch altijd een beetje stiekem, want oh wee als ik iemand tegen kom die niet mag weten dat ik helemaal niet zo hip ben als dat ik mij voordoe. En ik mag er dan vooral ook niet uitzien of ik het naar mijn zin heb. Nee das is zó fout.

Wanneer ik dan toch een oude bekende tegenkom, dan zie ik aan hun gezicht dat ik zojuist hun grootste geheim heb ontdekt en vraag ik natuurlijk meteen met verbaasde toon: "Wat doe jij nou hier?" Antwoord steevast iets in de trant van: "Ja ik kijk even rond." of "Tsja, ik ben met die mee." Vervolgens knik ik begrijpend en kijk ik daarna verveeld in het rond, want het is natuurlijk zo saaaaaaaaaaai.

En nu is mijn geheim niet meer zo geheim. Ik hoef voortaan dus niet meer te doen alsof ik het niet naar mijn zin heb. Poefff, wat een opluchting! Maar daar staat tegenover: Amsterdam is en blijft hip en daarom gaan we volgende week gezellig uiteten en naar 11. (voor de niet Amsterdammers: een club op de -surprise- elfde verdieping naast het Centraal Station waar je uitzicht heb over de hele stad en die in juni zijn deuren gaat sluiten.)

Orientatie tv

Op school hebben we twee keer per jaar in het kader van voorbereidingen oriëntatieweken. Tijdschrift heb ik gehad (erg leuk) en afgelopen week had ik tv (ook erguh leuk).

In een week tijd hebben we met een groep van vijftien mensen, waarvan de meeste nog nooit ook maar iéts met tv hadden gedaan, een talkshow in elkaar gezet. En daar ben ik dan best trots op. Wat mijn functie was? Ha, ik was de cameravrouw. Best stoer hè: cameravrouw.

Dinsdag gingen we op "excursie" naar Eén Vandaag. Allemaal leuk leuk en nog eens leuk. En natuurlijk ook een beetje netwerken!

Ik op de stoel van Een Vandaag, zonder de lichten.

Floor manager. Vijf, vier, drie, twee, een en........bam!

Het leven van een cameravrouw

De presentatoren (mooi op elkaar afgestemd)

De regiekamer

Morgen

Komt mijn zus naar 5,5 maand weer terug uit het warme Suriname.
Balen voor haar misschien, maar leuk voor mij.

Van te voren had ik nooit bedacht wat ik allemaal zou missen zonder zus, en dat is best veel. Namelijk:

-Mijn mama in de maling nemen samen met haar;
-Lekker samen in bed, onder de deken, naar Greys anatomy kijken;
-Mijn zus lekker bellen als ik zielig en alleen in de trein zat;
-Wakker worden met door haar gemaakte pannenkoeken;
-Samen gezellig dansen in Amsterdam;
-Op de bank, mét bord lekker lang tv kijken;
-Poep en plas grappen maken;
-Op de muur kloppen om elkaar weltrusten te wensen;
-Nog even lekker kletsen in de badkamer;
-Iemand die soms in de middag thuis is.

En nog veeeel meeeeeeeeeeeeerrrrr

Wat ik ook gemist heb is:
-Mijn zus d'r "gezellige buien";
-Mijn zus de schuld kunnen geven van het rotzooi in huis;
-Wakker gemaakt worden door té harde muziek terwijl ik nog uren kon slapen;
-Gedoe om wie, wanneer op de computer mag;
-Op mijn beurt wachten tijdens het avond eten.

Maar, dat zijn allemaal dingen, daar kan ik mee leven. Samen onder de deken tv kijken, dat kan ik niet missen!

Ik heb een verslaving

Ik heb het niet over mijn snoepverslaving, uitslaapverslaving, soapsverslaving smaakjes-koffie-verslaving en ook niet over mijn chronische praatverslaving. Nee, ik heb het over mijn patroontijdschriftenverslaving.

Ja ik weet wat je nu denk: die tijdschriften met die walgelijke ouderwetse, te hoge taille en geen vorm kleding tijdschriften? Maar tegenwoordig zijn die helemaal gepimpt. Naja, sommige dan. Steeds vaker zie je weer een nieuw soort tijdschrift liggen met wél hippe zelfmaakkleding, zoals: fast fashion en easy fashion. Helaas vaak maar eenmalig.

Anyway, ik heb nog nooit iets uit die boekjes gemaakt, alleen maar bewonderd. Maar daar komt verandering in. Ik ga nu écht wat maken hoor! In de mei vakantie ga ik er eens goed voor zitten.

Het gele jasje (maar dan in andere kleur, denk ik) ga ik maken.

Dit grijze pak en bloemen jurkje wil ik óók maken, zucht...

En deze shorts ook al.......

Mijn hoofd slaat hiervan echt op hol

Klein probleem: ik snap er geen bal van

Hieruit ontstaat uiteindelijke een echt kledingstuk. Logisch toch?

Ineens had ik het door...

en toen wist ik wat mij te doen stond!

Dit dus....

Wat het was?
Lage F/, sluitertijd aanpassen(had achteraf iets langzamer mogen zijn) en ISO op 80.

Birthday Girl in the Saloon

Ja, ik weet dat iedereen élke dag heeft uitgekeken naar een logje over mijn verjaardagsfeest van vrijdag (ja echt: -i-e-d-e-r-e-e-n. Ha, mijn ego stijgt boven mij uit).

Maar hier is die dan, kort en krachtig.

Hoe mijn feestje was?

GEWELDIG!

Dat was het wel zo'n beetje denk ik. Oké vooruit, iets meer details.

Abornaal, om te niet te vergeten, fantastich, super toll, vertederend, mooi, gezellig, voor herhaling vatbaar, om voor altijd in de boeken te prenten GEWELDIG.
Nog suggesties?

Ennnnn, iedereen bedankt voor zijn mooie en lieve woorden/foto's in mijn 21 boekje (én als speech)