Maar we beginnnen leuk!
Als nieuwe Barista bij de Coffee Company, viel ik meteen met mijn neus in de boter: de Finale van de Baristacup in club Trouw (een beetje ter vervanging van club11. Dit is in de oude gebouw van de Trouw krant, in de kelder, waar vroeger de drukpersen stonden. heel cool en industrueel!). Daarvoor gingn we eerst nog eten met de crew in Canvas op de 7e. Een restaurant in het (jaa weer oude krant gebouw) Volksrant gebouw. Heel gaaf is dat! Je hebt uitzich over heel amsterdam en het is ook lekker industrueel met allemaal grafitti. Heeeerlijk gegeten!
Anyway, ik had me voorgenomen om niet te laat naar huis te gaan (half 12) omdat ik volgende dag een stage toewijzinggesprek had op school en vooral NUCHTER naar huis wilde gaan. Naja...een drankje dan...en nog een, en nog een. Paar uur later dan gepland moest ik door de stromende regen naar huis. Tsja...ik had dus écht eerder naar huis gemoeten (of nog later, toen was het weer droog). Al na 2 minuten ging mijn ketting eraf. Ik ben best handig met dat soort dingen, maar niet als hij helemaal vast is gaan zitten. Blijkbaar zag ik er niet lief en schattig uit, want het duurde een kwartier voordat iemand vroeg of hij kon helpen (misschien was het midden in de nacht ook niet zo druk, goh.)...Ondertussen was ik al doorweekt...BAH..als je aan mij moet vragen waar ik het meeste een hekel aan heb is het fietsen in de regen.. BAHH...
Als een verzopen kat kwam ik thuis (later dan nodig, ik dacht ik fiets ff wat anders..ik was totaal de weg kwijt..nog steeds in die K^&*^%^regen). Mét ranzige handen onder dat kettingspulshittt
Nu we toch bij zielig en Coffee Company zijn..Ik heb weer eens iets lekker voor elkaar gekregen wat niemand anders lukt: me voet op het werk openhalen aan de zijkant van een ijzerenbak..zo erg dat het bloed eruit liep en er binnen kortste keren een plasje in me slipper lag (JA, DOM, die slipper. Ik werk voortaan dus NIET meer met slippers...BELOOFD. Verder doe ik normaal altijd hele wijze en verstandige dingen hoor.)...hup in de taxi naar de eerste hulp. Helemaal alleen me laten behandelen. Beetje zielig, vooral toen de dokter besloot dat ze een beetje in de wond moest schoonmaken. Ofzoiets. Maar toen ik weer naar buiten liep (het viel mee heb een paar hecht-vleugeltjes-splijster-dingetjes) voelde ik me stiekem ook wel stoer. Dus ging ik maar weer in de tram naar huis.
