Au Revoir

IK BEN SKIËN!!!! YES.

Vorig jaar heb ik het gemist (ik had een goede reden: Aistralie, ook niet vervelend), maar nu ben ik er. Het zou eerst niet door gaan, maar zo'n maand van te voren kon ik toch nog mee!!!

Sorry, maar ik hoop echt dat het hier sjitt weer wordt. Ik weet het niet erg aardig van mij. Ik hoop nog meer dat wij goed weer hebben. Vooral sneeuw, maar het liefst ook heel veel zon. En terrasjes.

Ik beloof, ook dit jaar kom ik weer veilig thuis. Het is mij nog steeds aan raadsel hoe het elke keer goed gaat.

Voor iedereen die moet werken of naar school, succes!! (Jeetje, ik ben echt gemeen).

Excuzzzzee me?

Met een lang gezicht door die verdomde regen stond ik gisteren in het bushokje op de bus te wachten (eigenlijk best logisch, daar zijn ze voor hè, die bushokjes). Een groepje Surinaamse jongens kwamen er ook bij staan. Na wat onverstaanbaar gemompel van hun kant kwam een van hun toch naar mij toe.

"Mag ik je wat vragen?" zei de jongen met de gangsta ketting.
"Welke afkomst heeft je bil?", kwam er vrij onverstaanbaar uit zijn mond. Ik had geen idee wat hij zei, maar dacht wel dat ik het woord 'bil' herkende.
"Welke afkomst heeft je bil?", zei de jongen nu duidelijk en met een glimlach. Ik zag zijn gouden tand glimmen.
"Tsss, ja dagggggg", zei ik met een ongeloofwaardige blik naar de jongen, zo eentje van: dit-kan-je-toch-niet-menen, maar van binnen kon ik er stiekem wel om lachen. Blijkbaar had de jongen dat door.
"Je lacht, maar ik meen het" zei hij ineens bloedserieus.
Ik liep weg en liet de jongens achter met een nieuw mysterie.
"Alsjeblieft, zeg het nou. Surinaams? Braziliaans?", zeiden ze vol wanhoop. Het leek wel alsof de wereld er van af hing. Maar ik hield stuk bij voet en stapte snel de bus in.

Ik weet nog steeds niet of ik nou blij of diep treurig moet worden van deze opmerking. Leuk dat zij het zo geweldig vinden, maar het feit dat hij deze opmerking maakte zegt genoeg voor mij. D.I.E.E.T!!! Maar je kan het ook zo zien: als ik ooit mocht vallen op het type 'gangsta' , dan zit ik tenminste gebakken en hoef ik nooit meer op dieet! Hallelujah!

De Verleiding

Na een nacht van drie uur slaap ging ik donderdag gezellig bijkletsen met mijn nicht. Winkelen kwam er natuurlijk ook aan te pas. Ik kwam in de o'neill winkel terecht. En laat ik nou net verkikkerd zijn op dat merk. Minder is dat het niet het meest goedkope merk is. Toen ik zag dat ze mutjes hadden voor 9.99 (doe dan gewoon tien euro toch?) was ik des te verrast! Het deed er natuurlijk niet toe dat ik een paar dagen daarvoor al een mutsje voor het skiën had gekocht. Deze was veel en veel leuker. Het deed er ook niet toe had ik een soort van blut was, dan maar geen eten vanavond. Met een tevreden gezicht stond ik bij de kassa.



"Ik wil deze graag."
"Dat is 24 euro mevrouw", zei de vriendelijke verkoper.
"Oh, maar er zat een kaartje aan vast wat zei dat ie negen-euro-en-negen-en-negting-cent was."

Ik keek beteuterd, tuitte mijn lippen en glimlachte lief. Ik geloof dat ze mijn tactiek meten doorhadden.
"Sorry, maar we kunnen er echt niks van maken. Als u een klantenkaart heeft krijgt u wel 1 euro korting." Yes, e-e-n euro!

De andere verkoper had door dat ik afgleed en haalde alles uit de kast.
"Ik zat net naar je te kijken en zag dat deze je wel heeeeeel-erg-leuk stond. Echt helemaal voor jou gemaakt. Ja echt, ik zag het helemaal."

"Jaa, daggggggggg. Dat zeg je vast tegen iedereen", grapte ik.
"Nee hoor, ik ben echt heel eerlijk. Want anders kom je terug omdat je er thuis achter kwam dat het je helemaal niet leuk stond." Hmmm, die gast heeft erg veel vertrouwen in zijn eigen charmes. Tssss, zomaar denken dat je mensen lelijke mutsjes zou kunnen verkopen.

"Pleassseeeeeeeee kan je er echt niet negen-euro-en-negen-en-negentig-cent van maken?" smeekte ik met nog meer getuitte lippen. Niet dus.

De verkoper glimlachte nog eens lief en zei nog maar een keer dat de kleur mij echt heel leuk stond. Wat moet ik hier nou mee, dacht ik. Hoe kan ik nou nog weigeren als hij zegt dat dit mutsje mij heeeel-erg-leuk staat? Niet dus. Vierentwintig euro (ohnee, ik kreeg de 1 euro korting) armer stond ik buiten.

"Hij was je met je aan het flirten", grapte mijn nicht. Ja, daar kan ik dan weer mee thuis komen. Pfff, hij flirte met mij, daar wordt ik niet minder arm van. Voortaan ga ik pas de o'neill winkel in als er geen leuke verkopers zijn.

Maar even later zag ik het eigenlijk allemaal weer heel positief in. Ik had sjans én ik had een geweldig, leuk mutsje! Dat is nog eens shoppen zonder schuldgevoel

Damesvoetbal

Voetballende vrouwen is nét iets anders dan mannen. Dat merk je uit meerdere dingen. Vrouwen hebben bijvoorbeeld borsten en mannen niet, tenminste, de meesten.


Tijdens trainen hadden we een mini cursusje over de bal aannemen op de borst. De trainer was zo vriendelijk dat hij wel begreep dat het voor ons misschien een beetje 'eng' of 'pijnlijk' is.


Ik zei dat het best wel mee viel, die 'pijn', en dat ik mijn borsten gebruikte als een buffer, een soort van zacht opvang kussen :).


Vervolgens zei een teamgenootje: "Deze techniek is niet geschikt voor mijn siliconen, want zie je het al voor je: een silecoon die door de kracht van de bal zo eruit schiet. Dat zou nog eens een stunt zijn." (Overigens heeft niemand van ons siliconen natuurlijk, het was meer een soort van 'stel je voor als'.)


Na een paar keer oefenen kwam een ander teamgenootje er achter dat het haast erotisch is: "Haha het is net alsof de bal je aait." Dus.......


Nee, het is inderdaad niet helemaal het zelfde als een training bij mannen. Maar gezelliger is het wel!


Nog even twee cartoons die zeer toepasselijk zijn.

Mosterd na de maaltijd

Wat een zon afgelopen dagen, WOW..... Het is freaking F.E.B.R.U.A.R.I man! Maar mij hoorde je niet klagen hoor, ik sloeg er helemaal van op hol, al die aandacht van de zon.

Dan is die kou en mist extra zuur: mosterd na de maaltijd zeg maar, alleen dan in de variant: mist na de zon (dit spreek veel meer tot mijn verbeelding dan de officiële uitspraak).

Waarom mijn hoofd op hol sloeg:

- Zo ben ik drie dagen lang aan de gang geweest met de blender: frappuchino, met boven op het schuim karamel siroop. Kijk daar schijnt de zon nou voor. (Erg gezond is het overigens niet, al die karamel.) Tijdens het 'blenderen' zong ik zomerliedjes en danste ik in het rond.

Mmmmmmm.

- Had ik maandag (toen ik vrij was en zo een beetje de hele dag in zon heb gezeten, met mijn arogante-look-zonnebril) heul stiekem mijn bikini topje onder mij shirtje (met korte mouwen) aan. Wat voelde dat goed! Menigeen verklaarde mij voor gek en zeiden dat ik wel een beetje overdreef. Ik zal niet ontkennen dat het een beetje overdreven was, maar zoals ik al zei: mijn hoofd sloeg op hol.

Krantje lezen in de zon op mijn vrije dag.

- En zei ik zaterdag tegen mijn moeder dat ik het liefst de hele dag in mijn jurkje wilde rondlopen en rondjes draaien in de jurk. Zij keek mij aan alsof ik net zei dat ik prostituee wilde worden. Okay, zo geschokt keek ze ook weer niet, maar ik vind het zo leuk klinken. Ze keek meer op een manier van: jij bent niet helemaal goed snik. Niks verrassends dus.


In die drie dagen zei ik ook dat ik durfde te wedden dat het nog één keer flink koud zal worden, gewoon, om ons lekker te plagen. Ik geloof dat ik zowaar gelijk krijg. Want, damn, wat was het koud en vooral niet-zonnig. De zonnebril in mijn tas bleef triest onder mijn boeken verborgen.

Leuk is wel, dat de eerste nieuwe sproetjes een feit zijn, die pak je mij niet meer af.

Er was eens een saaie, witte schoen

Deze saaie, witte schoen werd enkelen weken geleden door mij gekocht bij de H&M. Wat een bofkont was die schoen toch. Want al snel was die saaie, witte schoen niet meer zo saai en wit. Maar kleurlijk en gevariereerd.

De schoen moest wel wat doorstaan: tientallen naalden staken door zijn dunne huidje. Maar je weet wat ze zeggen: wie mooi (en kleurlijk en gevariereerd) wilt zijn, moet -inderdaad- pijnlijden.

De transformatie van just an ordinary shoe!

Daar is ie dan!

De stofjes van de Albert Cuyp

Maar toen sloeg de twijfeling toe....

En tot op de dag van vandaag, ben ik er nog steeds niet uit. De schoen staat er eenzaam bij. Elke dag kijk ik even (of veel) en probeer ik een keuze te maken. Maar och, wat heb ik het er moeilijk mee. Kon die schoen maar praten en zeggen wat hem het mooiste stond!

De Albert Cuyp

Dé markt van Amsterdam is de Albert Cuyp markt, gestationeerd in één van de gezelligste buurt van Amsterdam (oud zuid). Voor een nieuw naaiproject van mijzelf struinde ik vorige week de markt over op zoek naar stofjes. In de straat van de markt zit namelijk een super winkeltje met geweldige stofjes (samen met nog 10 andere stoffenwinkels, maar deze is de beste).

Als ik in de tram naar de markt zit wordt ik altijd helemaal opgewekt. Yes, ik ga vandaag naar de Albert Cuyp, denk in dan. Als je de markt op komt aan de achterzijde is het eerste wat ik zie de heerlijke frites kraam (nee, ik heb niks genomen). Daarna springen de kraampjes met kleurlijke cheap ass, vormloze kleding in het oog. Met die kleding was ik vroeger overigens meer dan tevreden, maar nu ben ik toch iets minder gecharmeerd van de teksten: bitch en sexy. Er zijn ook tig kraampjes waar ze zo'n 1001 (hoeveel het er echt zijn weet ik niet) sloten verkopen. Erg handig in Amsterdam. Ben je nog op zoek naar verzorgingsproducten voor een mooi prijsje? hier heb je ze. Ook voor de spirituele, zwevende Amsterdammer is er wat te vinden: wierook en dromenvangers zijn namelijk er genoeg.

Het komt er op neer dat de markt een hoop crap verkoopt. Maar wanneer gij zoekt, zult gij vinden! Zo hebben ze hier reuze zomerhandoeken, waarvan er hier drie in huis liggen, wachtend op de eerste warme zomerstralen. De eerder genoemde stoffenwinkel kom ik al sinds mijn eigen heugenis. Mijn maan&sterren-gordijnen bijvoorbeeld, die zaterdag na tien jaar dienstverlening zijn vervangen, komen van dezelfde winkel. De stof voor badcapejes, die mijn moeder traditiegetrouw bij elke nieuwe baby maakt, komt ook van die winkel. Op de markt vind je ook, zoals op elke goede markt, heeeuurlijke warme stroopwafels en ook, zoals op elke markt, is er een punt op de markt waar je niet kan ontkomen aan de visgeur. Maar voor een goede haring moet je toch ook echt naar deze markt, schjint (bekentenis: ik heb nog nooit haring gegeten).

Wat is er nou anders aan deze markt dan alle anderen? Is het het standbeeld van André Hazes, de Amsterdammers zelf die mee struinen, de mensen achter de kraampjes die met duidelijk Amsterdams accent hun stembanden kapot schreeuwen, de buurt waar alom gezelligheid heerst of de zingende zwerver die een avondmaal probeert te verdienen?

Of is het stiekem niet de markt, maar de herinneringen die de markt speciaal maken? Waarschijnlijk is het een combinatie van beiden. Wel weet ik dat ik met een meer dan tevreden gevoel de markt verliet, samen met een plasticzak voor stofjes waar ik mee aan de slag kon. Op mijn Carry uit Sex&theCity manier sprong ik bescheiden en niet opvallend de stoep af. (met hoge hakken de stoep af springen en dan sexy met je ene voet omhoog, lief glimlachen en je hoofd schuin houden) .

Eén tip: ga niet op zaterdag middag, je wort GEK!