Een Zon overgoten weekend.

6 oktober zouden we lekker met zijn drieeen naar het strand gaan en daarna uiteten. Ik zag het natuurlijk al voor mij; al twee weken een heerlijk weekend, die ik beiden veels te weinig benut heb en dan gaat het 6 oktober natuurlijk regenen. Maar néé, het werd verschrikkelijk abnormaal ik-krijgt-sproetjes mooi weer. Wat een gekheid op een stokje!

Gevolg: we hebben een heeeeeerlijke strandwandeling gedaan en na wat gezeur van mij nog even lekker in het zand genesteld om vervolgens de ogen te sluiten en en het laatste beetje warme zon van het jaar opslurken, zodat je er weer een paar maanden mee door kan.
Nog meer zotheid; uiteten bij de Zilte zoen (voel je hem, die zouterige strand zoen?) waar op het terras warme dekens klaar lagen en de kachels aan gingen. Ondertussen heb ik de zon zien zakken in de zee (van dat liedje).

Tussen het strand en het eten hebben we onszelf op een heerlijke ijsje getrakteerd van de ekte Italiaanse ijssalon in Egmond, JUM! Even winkelen kwam er ook aan te pas, met resultaat. Een echte zomerse bermuda voor Maria (over 1 maandje zit ze in het warme Suri) en een echte winterse trui voor Mama. Hoezo uitersten?









Om nog meer sproetjes te ontwikkelen was daar zondag en op zondag speel ik voetbal. Geloof mij, het was HEET! Ik dacht echt even beland te zijn in een zomerse zondag. Ne-gen-tig minuten spelen is echt veel (even voor de duidelijk ik ben altijd bankspeler geweest, 45 minuten was max. , maar nu dus niet meer).

Helemaal fris en fruitig ging ik eind van de middag op weg naar mijn niet meer zo kleine vriendinnetje die haar ouderlijke huis heeft verlaten. Voor de verandering hebben we maar wraps gegeten, geheh. We eten áltijd wraps (wat ze niet minder lekker maakt) dus naast verandering van omgeving moesten we wel bij het vertrouwde recept blijven, anders zou het te veel in één worden.

En toen sloeg ik helemaal door, ik ging naar een hockeyfeestje, ja nu krijg je het hoor. Wel maar voor een uurtje, omdat ik volgende dag om 6 uur op moest, maar dat maakte niet uit.
Lopend door Amstelveen, langs het Amstelveense bos, met mijn hockey vriendinnetje (en het vriendinnetje dat nét niet in Amstelveen woont) en zo'n honderd andere echte hockeyers betrad ik de wereld van het hockey: Grotere bier kannen dan ik in Australië ooit heb gezien, hockeystikz in prullenbakken, een vloer zo nat waar je van onderuitgaat (niet gebeurd hoor, écht niet), heel veel meisjes met nonchelante paardenstaarten, mannen met lange krullende lokken, jassen die op de grond lagen en naar bier stonken en vol met vlekken zaten en al die andere hockey-dingen.

Om één uur deed ik de sleutel in het wel ouderlijke-huis-slot om met kleding en al in mijn bed te gaan liggen. Ik kon mij vaag herinneren dat ik vóór elf uur thuis zou zijn en dat ik de volgende dag om 6 uur op moest om te gaan werken. Oeps.

De volgende dag rolde ik van mijn bed de trein in. Toen ik in de middag thuis kwam keek mijn zus van mij naar mijn niet meer zo schone jasje en weer naar mij en vroeg wat er gebeurd was. Antwoord: hockeyfeest is gebeurd.