Colleges kunnen soms verdomd interessant zijn! zelfs op een dinsdag avond zo tussen 6 en 8 uur in de avond. Maar laat is het wel. Op het programa stond Filosofie en liefde. ahhhhhh fijn! En nu wil ik mijn kennis aan de wereld laten zien. Voor degene daar geen zin in hebben, klik maar lekker verder :)
Het verhaal van Aristofanes
De mens was lang, lang (jaa echt heel lang) geleden een bol, een soort van aardbol zegmaar. We waren gemaakt met twee hoofden, en twee paar armen en benen. Probleem -> er ontstaat hybris. (Sorry, ik kon het niet laten om even mijn zo juist geleerde kennis in de strijd te gooien. Maar hybris is dus overmoed.) Best een probleem die hybris, want die goede oude Grieken hielden helemaal niet van overmoed. Zij voelde zich het meest op hun gemak bij evenwicht. Stelletje saaie lummels waren het!
Zeus dacht dat hij dit 'probleem' wel even zou oplossen. De grote man hakte alle mensen doormidden. (bloedige zooi moet dat geweest zijn). Zo. Probleem opgelost zou je denken.
Maar toen kwamen de Grieken pas echt in de diepe shit. Want al die doormidden gehakte mensen gingen opzoek naar hun wederhelft, hun unieke wederhelft. Maar de meeste vonden natuurlijk hun wederhelft niet. En wanneer ze die wel vonden was het nog erger. Want door blijdschap en alle andere emoties bleven die wederhelften in een eeuwige omhelzing, hierdoor konden ze niet eten en drinken en gingen ze beiden dood, in elkaars armen...hoe moooi..
Maar dit kon natuurlijk niet langer zo door gaan!
Oplossing!!!
Er werd het een en ander aangepast aan het menselijk lichaam. De geslachtsdelen staken tot nu toe allebei naar buiten, maar de vrouwen kregen een 'gaatje' en de mannen een 'slangetje' -sorry voor het aparte woord maar dit zijn de lettelijk woorden van de docent. Wanneer men elkaar nu omhelsden konden ze in elkaar opgaan en ontstond er een bevrediging. Hierna werden ze bevrijd van hun omhelzing. Hoera!
Er werd een groot feest gevierd en ze leefde nog lang en gelukkig (oké, dit verzin ik)
Maar waar het op neerkomt is dat er dus nu, vele, vele (ja echt hele vele) jaren later nog steeds allemaal wederhelften rondlopen. Iedereen heeft zijn eigen unieke wederhelft. Dat vind ik nou altijd zo mooi klinken.
Ik weet alleen niet of ik hier nou blij van moet worden of niet. Aan de ene kant is het heel romantisch om te weten dat er een unieke wederhelft bestaat, MIJN unieke wederhelft. Er is dus hoop. Maar wat als die rondloopt in Papua Nieuw-Gunea??? Dat is dus zoeken naar een haarspeld in een hooiberg.
Zucht.... laten we hopen dat er tussen die wederhelften een soort van aantrekkingskracht is, in de vorm van een magneet bijvoorbeeld, dat er voor zorgt dat wij elkaar ooit zullen vinden.
Maar mooi is het wel? :-D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten