Wat later dan ik had gepland. Ik pas namelijk op het huis van mijn nicht in amsterdam :D
Een hele speciale avond was dit. Speciaal genoeg om er geen kleine mosaicjes van te maken.
Frascati is een dorpje ten oosten van Rome, net in de bergen.
Dit is een erg populair plekje voor de Romeinen. Vooral in de weekend loopt het vol, al heb ik daar he-le-maal niks van gemerkt.
Het was allemaal best spannend. We zouden namelijk ook de zus (Stefania) van Gabriele met dochter Laura weer zien. Laura was tien jaar geleden 3 jaar!!! Ze heeft nog steeds zo een lief gezicht als toen en ook Stefanie was duidelijk te herkennen.
Met het zelf gemaakte eten gingen we met 3 auto's op weg.
Aangekomen moesten we eerst een tijdje lopen om het te vinden.
Even later komen we aan op een pleintje waar aan de zijkant een paar rijen met houten tafels en stoelen staan. Ons eigen buiten restaurant.
Vanaf de rand heb je uitzicht over Rome. Heeeeel veeeeel kleine lichtjes zie ik.
Als dit geen speciale plek is....dan weet ik het niet meer.
Het eten (oh oh oh wat kunnen dié Italianen koken zeg) werd uitgespreid en de wijn werd ingeschonken. Helemaal stil was ik ervan. Echt genieten is dit. Ik realiseer mij wel hoe speciaal dit is. Dat wij deze vrienden hebben en dat ze ons ook nog eens hier mee naar toe nemen.
Na het eten wordt de gitaar gepakt en begint Marecello te spelen. Toen wist ik nog niet dat hij vanaf toen niet zou stoppen voordat de klok half 4 had geslagen. Knap hoor, een paar uur achter elkaar zonder pauze gitaar spelen.
Er worden liedjes uit het Mile liedjes boek gespeelt/gezongen. Er staan vooral Italiaanse liedjes in, maar ook heel veel Beatles. Speciaal voor mam en mij doen we Yellow submarine (in a townnnnnn where is was bornnnnnnn......).
Ook komt er een liedje langs die mij bekent in de oren klinkt, maar ik weet zeker dat het niet een bekend liedje is. Ineens komt het mij te binnen. Dit is een liedje dat we 10 jaar geleden op Sardinie hebben gezonden. Blijkbaar is de melodie daarvan mij bij gebleven.
De groep om de gitaar word groter en ook Dina sluit zich aan. Zij staat bekend om haar Napoliaanse liedjes en dat is niet gek, dat is zeker niet gek. Het waren echt hele mooie liedjes, gezongen met een hele mooie stem. Er zat zoveel droevigheid in de liedjes, dat was duidelijk zonder ook maar een woord te verstaan. Later vertelde Fransesca mij dat het inderdaad droevige liedjes waren.
Er vloeit steeds meer wijn en de liedjes worden luidruchtiger. We moeten tussendoor even verplaatsen omdat het restaurant niet verantwoordelijk wil zijn voor enige geluidoverlast.
No problemo, we verplaatsen ons naar de trappen van een kathedraal/kasteel?
Alle type liedjes komen voorbij. rustige liedjes waar je stil van bent (behalves als je de tekst kent en dus wel mee kan zingen), maar ook liedjes waar op geklapt en gedanst wordt.
Rond een uur of drie, als iedereen bijna in slaap valt pakken we in.
In de auto zingen we nog een keer Lemon tree uit volle borst mee.
Dan is het tijd om naar bed te gaan. Moe, maar voldaan val ik slaap.
Stefania en Laura.
Mam en Pierangela.
Marcello & Pierangela
Fransesca en Gabrielle.
Ik, Maria en Fransesca.
Pierangela en Mam.
Gabrielle & Dina met man.
Op het pleintje onder de bomen voor het kasteel.
Op de trap van het kasteeltje.
Fransesca tikte mij aan en zei dat ik een foto moest maken. Helemaal gelijk had ze!
De begin/eind groep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten