Ik had mijn verhaal eigenlijk al klaar, voor De Finale. Die we uiteraard zouden winnen. En nu weet ik niet wat ik met mijn verhaal moet. Misschien toch maar schrijven.
Wat ik wilde zeggen is dat voetbal zo geweldig is. Niet omdat het zo leuk is om 90 minuten naar zwetende mannen te kijken, maar vooral alles er omheen. De zo genoemde oranje koorts. De oranje koorts steeg ook mij naar het hoofd, heel hoog in mijn hoofd. Zo zat ik achter de naaimachine om een oranje rokje in elkaar te flansen (die zo lelijk is dat hij het daglicht nooit meer zal zien). En liep ik in de kroeg met een haringmutsje rond. Ik bedoel, een haringmutsje dragen, in het openbaar. Waar gaat het heen. En zucht, ik heb gewoon genoten van alle Hollandse meezingers, waar je mij over het algemeen niet echt warm voor krijgt. Schande is het.
Het is raar eigenlijk, heel raar. Horde mensen lopen rond in oranje outfits, zo fout, die zou je zelfs je oma niet laten dragen. En dan dat klappen. Klappen als een speler het veld verlaat, klappen als ze bijna scoren en klappen als de tegen partij net niet scoort. Dat is allemaal leuk als je in een echt stadion zit, maar in een kroeg, honderen kilometers van de wedstrijd vandaan, is het toch een beeeetje raar. Maar waarschijnlijk juich ik wel het hardst, dat geef ik zo toe, daar doe ik helemaal niet moeilijk over. Het werd zelfs zo raar dat ik tijdens het spelen van het Wilhelmus een traantje moest wegpikken. Ben ik zo een softie?
Het gaat dus niet om het aanmoedigen van onze Nederlandse soldaten? Nee, het gaat om het feestje er omheen, dat je zelf maakt. En goede feestje maak je nou eenmal met veel rare kleding, veel bier (ik kan geen bier meer zeggen), veel gespring en nu dus ook veel gejuich. Niks raars dus eigenlijk. Wij hollanders houden gewoon heel erg van een feestje. En het gaat natuurlijk ook om de spanning. De spanning dat je vergeet te ademen en op je hurken, met je handen in je mond naar het scherm staart. De spanning van een bijna goal of een echte goal. Zo van: ja, ja, ja, ja, oehhhhhhh of nog leuker: ja, ja, ja, ja, JAAAAAA.
En nu is ALLES voorbij.
ALLES
@#$%&*Grrrr!@#*%#
Guus Hiddink is op het moment niet mijn favoriete Nederlanders, misschien wel de minst favoriete. Ik had mij ZO ontzettend verheugd op volgende week. Want ik wilde gewoon meer van die oranje feestjes.
Enige voordeel: het alcohol gebruik gaat met sprongen naar beneden. Misschien dus nog goed voor de lijn.
2 opmerkingen:
Ik geniet zo van je stukjes! Ze zijn geweldig om te lezen en eigenlijk ergens altijd ook gewoon nog best wel een beetje heel erg waar ook nog gewoon hé!
Wauw, thnx!
(het blijft raar, reageren op je eigen blog :P)
Een reactie posten