Thas what friends are for. Dat vind ik echt een bijzonder liedje, de tekst zegt voor mij zoveel. Vrienden zijn zo belangrijk, daar kan ik echt altijd en met alles terecht. Vriendschap is (meestal) zo simpel. Samen een filmpje kijken en lekker op de bank hangen, bijkletsen met een wijntje, winkelen, of met ze allen lekker eten, maar ook over serieuse dingen praten en elkaar steunen. Mijn vrienden maken mij echt een gelukkiger persoon.
Er is mij ooit verteld dat ik moet leren dat ik ook leuk en belangrijk genoeg ben van mijzelf en dat ik geluk niet moet laten afhangen van mijn vrienden (ik heb het probleem dat ik wil dat iederen mij aardig vind, not very realistic) en dat is natuurlijk zo, maar toch kan ik zo blij en energievol worden van die leuke momenten met vrienden. Die momenten zou ik niet willen missen.
Maar over het liedje, gezongen door Trijntje Oosterhuis. Ik (en de rest van huize Dienaar/Lukaart) ben altijd al fan geweest. Vanaf het moment dat ze begon met Total Touch tot haar laatste album waar ze songs van Burt Bacharach zingt. Meer valt er eigenlijk niet over te vertellen. Gewoon luisteren.
Van het laatste album
Samen met Marco Borstato.
En een echte Gouwe ouwe.
dinsdag 16 oktober 2007
maandag 15 oktober 2007
zaterdag 13 oktober 2007
Some ordinairy days.
Donderdag
Donderdag had ik om half tien een interview met Carolina lo Galbo, van Vrij Nederland.
Locatie: nabij nieuwmarkt aan de gracht. Om half tien was er maar liefst 1 persoon op de hele redactie van Vrij Nederland, lekker baantje!
Het interview was echt helemaal top. Ik heb ruim een uur binnen gezeten. Carolina was echt heel aardig en een super journalist. Ze doet bij Vrij Nederland portret/profiel artikelen en is er heel goed in. Toen ik vroeg of ze objectief kon blijven als ze iemand zou interviewen die ze niet zou mogen, was haar antwoord: "Ja hoor, het is zo0oo makkelijk om iemand zwart te maken, dat is niks voor mij. Ik ben altijd opzoek naar sympathie en wil juist de goede kant van een persoon belichten." Ik denk dat zo een antwoord het verschil maakt tussen de goede en de zeg maar, mindere journalisten.
Na het interview heb ik in Amsterdam rond gelopen, terwijl ik stiekem op school moest zijn, oeps! Ik vind Utrecht echt heel leuk, maar bij Amsterdam krijg ik toch altijd een speciaal gevoel. Ik heb rondgelopen over Waterlooplein, dat is voor mij samen met de scheve pakhuizen en grachtjes het echte Amsterdam.
In de middag ben ik braaf naar school gegaan, want ik had mijn eerste toets, naja, een selectietoets om te zien of je basis Engels moet volgen. Het was echt veeeuul moeilijker dan verwacht. Het was een filmpje van acht minuten over het Midden-Oosten en allemaal politieke leiders kwamen aan bod, ingewikkeld dus.
Na de toets meteen door, we gingen eten bij Olivia, die toevallig ook mijn oude peuterjuf is! Het was gezellig en we hebben lekker gegeten.
Vrijdag
Vrijdag had ik een proeftentamen over het schrijven van een niewsbericht. Best frustrerend als je een kop moet bedenken met max. 20 tekens en dan dan je kop perfect is, maar 1 inininininiminie tekentje te veel heeft. GRRRR.
In de middag ging ik langs bij de het werk van mijn zusie, de Coffee Company aan de Kinkerstraat. Ik kom daar atlijd langs met het idee binnen vijf minuten weer weg te zijn, maar ik blijf altijd langer. Het geeft een soort van knus café gevoel, er is een klein terrasje buiten en je hebt uitzicht op alle mensen die voorbij lopen over de Kinkerstraat. En niet te vergeten: Frozen Bambino. Een koude koffie met chocomel, chocolade saus, heeul veel slagroom (mix de slagroom door de koffie en je krijgt een luchtige schuimige koffie) en bovenop chocolade pretsels. De advertising van deze koffie luidt: Je kan het hebben, echt. Nou als zij dat zeggen, dan geloof ik dat.
Daarna ben ik naar de nieuwe bieb in Amsterdam gegaan. Wauw, wat een grootheid. Als ik met de lift naar de 6e etage ga zegt een nette dame: "6e verdieping, sociale wetenschappen." En dan het uitzicht vanaf de 6e verdieping over Amsterdam. Fantastisch!
Daarna door gegaan naar Hannie en Peter om daar lekker te eten.
Barista: makes the best cofee, fixes your bike, cuddles your dog and discusses world politics.
Teruglopend van het bieb, zag ik dit.
Donderdag had ik om half tien een interview met Carolina lo Galbo, van Vrij Nederland.
Locatie: nabij nieuwmarkt aan de gracht. Om half tien was er maar liefst 1 persoon op de hele redactie van Vrij Nederland, lekker baantje!
Het interview was echt helemaal top. Ik heb ruim een uur binnen gezeten. Carolina was echt heel aardig en een super journalist. Ze doet bij Vrij Nederland portret/profiel artikelen en is er heel goed in. Toen ik vroeg of ze objectief kon blijven als ze iemand zou interviewen die ze niet zou mogen, was haar antwoord: "Ja hoor, het is zo0oo makkelijk om iemand zwart te maken, dat is niks voor mij. Ik ben altijd opzoek naar sympathie en wil juist de goede kant van een persoon belichten." Ik denk dat zo een antwoord het verschil maakt tussen de goede en de zeg maar, mindere journalisten.
Na het interview heb ik in Amsterdam rond gelopen, terwijl ik stiekem op school moest zijn, oeps! Ik vind Utrecht echt heel leuk, maar bij Amsterdam krijg ik toch altijd een speciaal gevoel. Ik heb rondgelopen over Waterlooplein, dat is voor mij samen met de scheve pakhuizen en grachtjes het echte Amsterdam.
In de middag ben ik braaf naar school gegaan, want ik had mijn eerste toets, naja, een selectietoets om te zien of je basis Engels moet volgen. Het was echt veeeuul moeilijker dan verwacht. Het was een filmpje van acht minuten over het Midden-Oosten en allemaal politieke leiders kwamen aan bod, ingewikkeld dus.
Na de toets meteen door, we gingen eten bij Olivia, die toevallig ook mijn oude peuterjuf is! Het was gezellig en we hebben lekker gegeten.
Vrijdag
Vrijdag had ik een proeftentamen over het schrijven van een niewsbericht. Best frustrerend als je een kop moet bedenken met max. 20 tekens en dan dan je kop perfect is, maar 1 inininininiminie tekentje te veel heeft. GRRRR.
In de middag ging ik langs bij de het werk van mijn zusie, de Coffee Company aan de Kinkerstraat. Ik kom daar atlijd langs met het idee binnen vijf minuten weer weg te zijn, maar ik blijf altijd langer. Het geeft een soort van knus café gevoel, er is een klein terrasje buiten en je hebt uitzicht op alle mensen die voorbij lopen over de Kinkerstraat. En niet te vergeten: Frozen Bambino. Een koude koffie met chocomel, chocolade saus, heeul veel slagroom (mix de slagroom door de koffie en je krijgt een luchtige schuimige koffie) en bovenop chocolade pretsels. De advertising van deze koffie luidt: Je kan het hebben, echt. Nou als zij dat zeggen, dan geloof ik dat.
Daarna ben ik naar de nieuwe bieb in Amsterdam gegaan. Wauw, wat een grootheid. Als ik met de lift naar de 6e etage ga zegt een nette dame: "6e verdieping, sociale wetenschappen." En dan het uitzicht vanaf de 6e verdieping over Amsterdam. Fantastisch!
Daarna door gegaan naar Hannie en Peter om daar lekker te eten.
Barista: makes the best cofee, fixes your bike, cuddles your dog and discusses world politics.
Teruglopend van het bieb, zag ik dit.
maandag 8 oktober 2007
Een Zon overgoten weekend.
6 oktober zouden we lekker met zijn drieeen naar het strand gaan en daarna uiteten. Ik zag het natuurlijk al voor mij; al twee weken een heerlijk weekend, die ik beiden veels te weinig benut heb en dan gaat het 6 oktober natuurlijk regenen. Maar néé, het werd verschrikkelijk abnormaal ik-krijgt-sproetjes mooi weer. Wat een gekheid op een stokje!
Gevolg: we hebben een heeeeeerlijke strandwandeling gedaan en na wat gezeur van mij nog even lekker in het zand genesteld om vervolgens de ogen te sluiten en en het laatste beetje warme zon van het jaar opslurken, zodat je er weer een paar maanden mee door kan.
Nog meer zotheid; uiteten bij de Zilte zoen (voel je hem, die zouterige strand zoen?) waar op het terras warme dekens klaar lagen en de kachels aan gingen. Ondertussen heb ik de zon zien zakken in de zee (van dat liedje).
Tussen het strand en het eten hebben we onszelf op een heerlijke ijsje getrakteerd van de ekte Italiaanse ijssalon in Egmond, JUM! Even winkelen kwam er ook aan te pas, met resultaat. Een echte zomerse bermuda voor Maria (over 1 maandje zit ze in het warme Suri) en een echte winterse trui voor Mama. Hoezo uitersten?
Om nog meer sproetjes te ontwikkelen was daar zondag en op zondag speel ik voetbal. Geloof mij, het was HEET! Ik dacht echt even beland te zijn in een zomerse zondag. Ne-gen-tig minuten spelen is echt veel (even voor de duidelijk ik ben altijd bankspeler geweest, 45 minuten was max. , maar nu dus niet meer).
Helemaal fris en fruitig ging ik eind van de middag op weg naar mijn niet meer zo kleine vriendinnetje die haar ouderlijke huis heeft verlaten. Voor de verandering hebben we maar wraps gegeten, geheh. We eten áltijd wraps (wat ze niet minder lekker maakt) dus naast verandering van omgeving moesten we wel bij het vertrouwde recept blijven, anders zou het te veel in één worden.
En toen sloeg ik helemaal door, ik ging naar een hockeyfeestje, ja nu krijg je het hoor. Wel maar voor een uurtje, omdat ik volgende dag om 6 uur op moest, maar dat maakte niet uit.
Lopend door Amstelveen, langs het Amstelveense bos, met mijn hockey vriendinnetje (en het vriendinnetje dat nét niet in Amstelveen woont) en zo'n honderd andere echte hockeyers betrad ik de wereld van het hockey: Grotere bier kannen dan ik in Australië ooit heb gezien, hockeystikz in prullenbakken, een vloer zo nat waar je van onderuitgaat (niet gebeurd hoor, écht niet), heel veel meisjes met nonchelante paardenstaarten, mannen met lange krullende lokken, jassen die op de grond lagen en naar bier stonken en vol met vlekken zaten en al die andere hockey-dingen.
Om één uur deed ik de sleutel in het wel ouderlijke-huis-slot om met kleding en al in mijn bed te gaan liggen. Ik kon mij vaag herinneren dat ik vóór elf uur thuis zou zijn en dat ik de volgende dag om 6 uur op moest om te gaan werken. Oeps.
De volgende dag rolde ik van mijn bed de trein in. Toen ik in de middag thuis kwam keek mijn zus van mij naar mijn niet meer zo schone jasje en weer naar mij en vroeg wat er gebeurd was. Antwoord: hockeyfeest is gebeurd.
Gevolg: we hebben een heeeeeerlijke strandwandeling gedaan en na wat gezeur van mij nog even lekker in het zand genesteld om vervolgens de ogen te sluiten en en het laatste beetje warme zon van het jaar opslurken, zodat je er weer een paar maanden mee door kan.
Nog meer zotheid; uiteten bij de Zilte zoen (voel je hem, die zouterige strand zoen?) waar op het terras warme dekens klaar lagen en de kachels aan gingen. Ondertussen heb ik de zon zien zakken in de zee (van dat liedje).
Tussen het strand en het eten hebben we onszelf op een heerlijke ijsje getrakteerd van de ekte Italiaanse ijssalon in Egmond, JUM! Even winkelen kwam er ook aan te pas, met resultaat. Een echte zomerse bermuda voor Maria (over 1 maandje zit ze in het warme Suri) en een echte winterse trui voor Mama. Hoezo uitersten?
Om nog meer sproetjes te ontwikkelen was daar zondag en op zondag speel ik voetbal. Geloof mij, het was HEET! Ik dacht echt even beland te zijn in een zomerse zondag. Ne-gen-tig minuten spelen is echt veel (even voor de duidelijk ik ben altijd bankspeler geweest, 45 minuten was max. , maar nu dus niet meer).
Helemaal fris en fruitig ging ik eind van de middag op weg naar mijn niet meer zo kleine vriendinnetje die haar ouderlijke huis heeft verlaten. Voor de verandering hebben we maar wraps gegeten, geheh. We eten áltijd wraps (wat ze niet minder lekker maakt) dus naast verandering van omgeving moesten we wel bij het vertrouwde recept blijven, anders zou het te veel in één worden.
En toen sloeg ik helemaal door, ik ging naar een hockeyfeestje, ja nu krijg je het hoor. Wel maar voor een uurtje, omdat ik volgende dag om 6 uur op moest, maar dat maakte niet uit.
Lopend door Amstelveen, langs het Amstelveense bos, met mijn hockey vriendinnetje (en het vriendinnetje dat nét niet in Amstelveen woont) en zo'n honderd andere echte hockeyers betrad ik de wereld van het hockey: Grotere bier kannen dan ik in Australië ooit heb gezien, hockeystikz in prullenbakken, een vloer zo nat waar je van onderuitgaat (niet gebeurd hoor, écht niet), heel veel meisjes met nonchelante paardenstaarten, mannen met lange krullende lokken, jassen die op de grond lagen en naar bier stonken en vol met vlekken zaten en al die andere hockey-dingen.
Om één uur deed ik de sleutel in het wel ouderlijke-huis-slot om met kleding en al in mijn bed te gaan liggen. Ik kon mij vaag herinneren dat ik vóór elf uur thuis zou zijn en dat ik de volgende dag om 6 uur op moest om te gaan werken. Oeps.
De volgende dag rolde ik van mijn bed de trein in. Toen ik in de middag thuis kwam keek mijn zus van mij naar mijn niet meer zo schone jasje en weer naar mij en vroeg wat er gebeurd was. Antwoord: hockeyfeest is gebeurd.
vrijdag 5 oktober 2007
Pete, the day after.
Het was super!
Ik heb dan misschien niet gesprongen, gedanst of met mijn haren gegooid (we hadden perfecte 1e rangszitplaatsen), maar ik heb wel al dat andere gedaan (lol hebben genieten, foto's maken, gek doen, lachen, knipogen, met ogen knipperen, lippen pruilen, zingen, schreeuwen & aandachtig luisteren.) en meer. Zoals filmpjes maken, biertje drinken, paradiso bewonderen, je plas ophouden omdat je bang bent iets te missen, Pete bewonderen, hopen dat Pete foutjes zal maken omdat hij belooft dat hij dan zijn shirt uitdoet (note: hij is een ex-rugby speler), heel veel joehoeeeheen, na afloop door Amsterdam lopen, nog een drankje drinken in the Three Sisters en tot slot laat naar bed gaan.
Paradiso, een oude kerk gebruikt als poppodium.
Ik heb dan misschien niet gesprongen, gedanst of met mijn haren gegooid (we hadden perfecte 1e rangszitplaatsen), maar ik heb wel al dat andere gedaan (lol hebben genieten, foto's maken, gek doen, lachen, knipogen, met ogen knipperen, lippen pruilen, zingen, schreeuwen & aandachtig luisteren.) en meer. Zoals filmpjes maken, biertje drinken, paradiso bewonderen, je plas ophouden omdat je bang bent iets te missen, Pete bewonderen, hopen dat Pete foutjes zal maken omdat hij belooft dat hij dan zijn shirt uitdoet (note: hij is een ex-rugby speler), heel veel joehoeeeheen, na afloop door Amsterdam lopen, nog een drankje drinken in the Three Sisters en tot slot laat naar bed gaan.
Paradiso, een oude kerk gebruikt als poppodium.
En YES, de camera heeft zijn werk gedaan!!
donderdag 4 oktober 2007
Pete Murray: Sold out!
| Event Name: | Pete Murray - European Tour |
| Event Type: | Performance |
| Date: | 04.10.07 |
| Venue Name: | Paradiso |
| City: | Amsterdam |
| Country: | Holland |
| Ticket Status: | SOLD OUT |
Maaar NIET voor ons, yeah!!!
Vanavond ga ik samen met mijn moeder, tante en vriedinnetje naar Pete Murray, die helemaal vanuit Australie hier heen komt.
Ik ga lol hebben, genieten, foto's maken, lachen, gek doen, springen, dansen, knipogen, met mijn ogen knipperen, mijn lippen pruilen, zingen, schreeuwen, swingen, luisteren, you name it!
Ik heb er zin in!!!
woensdag 3 oktober 2007
Drops of Jupiter
Je kan er veel mee, met die camera van mij, heel veel.
Dus dat wordt oefenen!!!
Maar hier zijn al een paar fotos, want de macro knop die ken ik wel :D.
Dus dat wordt oefenen!!!
Maar hier zijn al een paar fotos, want de macro knop die ken ik wel :D.
maandag 1 oktober 2007
New buddy in house.
Niet zwart, zoals een echte camera hoort te zijn (why the hell was het vorige model wel zwart en deze niet, anyone?), maar goed doet ie het wel en daar gaat het uiteindelijk om heah.
Til creativiteit naar een hoger niveau met de PowerShot A650 IS met draaibaar scherm. 12,1 megapixel en 6x zoom met optische beeldstabilisatie gecombineerd met handmatige bediening en lensaccessoires om nauwkeurig vast te leggen wat u ziet.
Kenmerken:
12,1 megapixels
6x optische zoom met optische beeldstabilisatie
2,5-inch varihoek-LCD-scherm
DIGIC III en gezichtsdetectie AF/AE/FE
9-punts AiAF en FlexiZone AF/AE
21 opnamemodi
Digitale teleconverter en Safetyzoom
ISO 1600 en Auto ISO Shift
Vloeiende VGA-films
Uitgebreid assortiment accessoires
6x optische zoom met optische beeldstabilisatie
2,5-inch varihoek-LCD-scherm
DIGIC III en gezichtsdetectie AF/AE/FE
9-punts AiAF en FlexiZone AF/AE
21 opnamemodi
Digitale teleconverter en Safetyzoom
ISO 1600 en Auto ISO Shift
Vloeiende VGA-films
Uitgebreid assortiment accessoires
Geen IDEE wat termen als 9-punts AiAF en FlexiZone inhouden, maar spannend klinkt het wel.
zondag 30 september 2007
Which Sex and the City character are you?
You Are Most Like Carrie! |
|
zaterdag 29 september 2007
Nieuwe foto's!
Jahoor, het is weer eens zo ver. Ik heb weer nieuwe foto's van Australie ontvangen van een medereiziger.
Ze blijven binnenstromen heah, die foto's!!!!
Ze blijven binnenstromen heah, die foto's!!!!
.jpg)
maandag 24 september 2007
The real big thing
Jessica Godfrey
Beautyredacteur bij
‘Het klinkt verschrikkelijk cliché,
maar ik vind echt alles leuk’
Jessica Godfred is beautyredacteur bij de Ellegirl en daarnaast heeft ze voor de Ellegirl ook enkele werkzaamheden als webredacteur.
Mijn eerste echte interview als journalist. Zucht, dit is echt eng.Ik heb een e-mail gestuurd naar de redactie van de Ellegirl, een tijdschrift waar ik mijzelf later wel achter het bureau zie zitten. Als ik een dag later een e-mail terugkrijg waarin staat dat ik de volgende dag een telefonisch interview kan doen met de beautyredacteur van de Ellegir,l spring ik bijna van blijdschap van mijn stoel, maar ook voel ik dat er een knoop in mijn maag ontstaat, die tot het moment van het interview blijft zitten. Ik vind het echt verschrikkelijk eng om vreemde mensen via de telefoon te benaderen. Ja, ik studeer echt journalistiek en ja, ik vind het nog leuk ook, behalve dat bellen dan. Ik heb besloten dat als ik het echt wil maken, dat ik er voor moet gaan. Vol goede moed besluit ik om te bellen (in mijn hoofd bedenk ik dat als ik geluk heb ze misschien toch geen tijd heeft). “Met Jessica,” zegt een vrouw met vriendelijke stem.
WANNEER WIST JE DAT DIT WAS WAT JE WOU? DROOMDE JE HIER ALTIJD AL VAN?“
Ik wist eigenlijk nooit wat ik wilde worden. In 4HAVO kwam ik de studie Journalistiek tegen en heb toen besloten dat ik dat ging studeren. Het was al vrij snel duidelijk dat ik de tijdschrift kant op wilde.”
WAT HOUDT HET IN OM BEAUTYREDACTEUR TE ZIJN?
“Ik schrijf alle stukken voor een Beautygirl, beantwoord lezersvragen op het gebied van beauty en mode, ik bedenk de thema’s en ik doe de inkopen voor de shoots. Op het web schrijf ik stukjes die over beauty en mode gaan.”
HOE BEN JE BIJ DE ELLEGIRL TERECHT GEKOMEN?
“Voor mijn studie heb ik de tweede keer stage gelopen bij de Elle en Ellegirl. Dit was zo goed bevallen dat ik nadat ik was afgestudeerd meteen bij de Ellegirl ben begonnen.
HEB JE TIJDENS JE STUDIE OOK JOURNALISTIEKE BIJBAANTJES GEHAD?
“Ik heb dat eigenlijk helemaal geen tijd voor gehad. Ik had het zo druk met mijn studie. Ik heb wel extra (mode) vakken op andere faculteiten gevolgd om mijn kennis te verbreden.
WAT IS ER IN DE JAREN VERANDERD IN DE JOURNALISTIEK?
“Ik vind het een moeilijke vraag omdat ik nog maar net ben begonnen. De grootste verandering bij ElleGirl bijvoorbeeld is dat er een digitale editie is gekomen. Volgens mij geldt dat wel voor de hele journalistiek dat het steeds meer op het Internet is gericht en je ziet steeds meer verwijzingen naar het Internet.”
BEN JE BUITEN JE WERKTIJDEN VEEL BEZIG MET JE WERK?
“Ja ik ben constant met mijn werk bezig. Als ik thuis ben lees ik altijd mijn e-mail en ik ben ook altijd bezig met het schrijven van stukjes voor de website.”
WELKE EIGENSCHAPPEN HEB JE ALS JOURNALIST/REDACTEUR NODIG?
“Als belangrijkste zou ik nieuwsgierigheid zeggen en verder denk ik dat je wel heel open moet zijn, mensen moeten je kunnen vertrouwen.”
WAT ZIJN DE VOORDLEEN/NADELEN VAN JE WERK??
“Het klinkt echt verschrikkelijk cliché, maar ik vind echt alles leuk.”
ZIE JIJ JEZELF OVER ONGEVEER VIJF JAAR NOG STEEDS BIJ DE ELLEGIRL WERKEN? WAT ZIJN JE VERDERE AMBITIES?
“Op dit moment heb ik het zo naar mijn zin dat ik er niet aan moet denken ergens anders te werken. Ik leer en groei nog zo veel. Ik krijg hier ook al heel veel verantwoordelijkheden.”
ER WORDT VAAK GEZEGD DAT DE REDACTEUR VAN LIFESTYLE MAGAZINES GEEN ECHTE JOURNALISTEN ZIJN, WAT VIND JE DAARVAN?
“Natuurlijk is er een verschil tussen het harde nieuws en het wat mindere harde nieuws, maar ik ben net zo goed een journalist als iemand die bij de krant werkt. Het is gewoon een andere vorm van journalistiek. Ik merkte ook dat het op de Hogeschool niet erg werd gestimuleerd om voor het medium tijdschrift te werken.”
HEB JE NOG TIPS VOOR MIJ?
“Als je bij een tijdschrift wilt gaan werken bestudeer eens hoe een tijdschrift in elkaar zit en wie wat doet. Datzelfde kan je bijvoorbeeld ook bij een krant doen. Wat ik ook kan adviseren is om extra vakken erbij te doen, zodat je over één onderwerp meer komt te weten of juist meer de breedte in gaan en vakken volgen waar je nog niks van weet en die je niet op school krijgt. Op die manier maak je veel meer kans om een baan te vinden die bij je past.
En was het nou zo eng? Het enige antwoord wat ik daarop kan geven is: ja! Maar ik ben er heilig van overtuigd dat dit gewoon iets is waar ik overheen kan en moét groeien. Behalve eng vond ik het ook leuk. Ze was hartstikke aardig. Ze sloot het gesprek af met de mededeling dat als ik haar nog een keer nodig had, ik altijd welkom ben om terug te bellen. Kijk, dat is nog eens netwerken.
zaterdag 15 september 2007
Post from Aussieland!
Ik opende mijn email en zag ineens dat ik post had van Tina. Mijn dag was weer gemaakt!!!
Tina is een meisje dat ik heb ontmoet tijdens een van mij tours door Australie, zij woont zelf in Melbourne. Tina heeft mij toen uitgenodigd om langs te komen in Melbourne en wij hebben daar toen een paar leuke avonden beleefd.
Helaas heb ik geen foto's van haar, omdat die stonden op de niet-meer-te-repareren geheugenkaart.
Het mailtje van Tina. (vergeet het einde niet te lezen over dat van de zomer van 2008 !!! )
Ok, so i know that i really should have replied to your email ages and ages ago but i'm notoriously slack at keeping in contact with people. or at least keeping in regular contact with people!
just read that you were saying that you were feeling old having turned 20 - i turned 24 a couple of weeks ago and that made me feel old. i had this funny feeling that i couldn't really remember what i'd been doing for the last 3 years...but i think that could be because i spent a large amount of that time in bars and pubs.
how's the job going and how did you go on your journalism test? hope that it went ok - would have been good if they tested you on aussie news instead!!
caught up with stefan since you've been back? he never did turn up in melbourne - strange after he was so convinced that he could just come and stay at my house for as long as he wanted...(still don't know where he got that idea)
anyways, i'm back at uni this semester doing honours (like masters) so it's pretty busy right now. its just starting to get warm and the sun is finally coming out in melbourne so it's not exactly the time that i want to be inside studying but i do enjoy it.
i've got a new boyfriend (well we've been together for about 4 months now) he's my hockey coach - which is good and bad. good because i see him more (we're just about to start finals for hockey and it takes up way too much of my time) and i guess bad because sometimes it'd be nice to not feel like i always have to play really well!
how's your love life going? is that guy still with the new girl (i know that it's kind of old news and so much has probably changed since our last email - but you can fill me in on the details)
and can you give me your address - i'll try to find some aussie stuff to send you. I have a new address (well i moved about 5 months ago).
hope all's well with you over there, and again sorry for being so slack!!! (i think that i might be over in europe in about august next year so we'll have to catch up if i make it over)
xoxo tina
Tina is een meisje dat ik heb ontmoet tijdens een van mij tours door Australie, zij woont zelf in Melbourne. Tina heeft mij toen uitgenodigd om langs te komen in Melbourne en wij hebben daar toen een paar leuke avonden beleefd.
Helaas heb ik geen foto's van haar, omdat die stonden op de niet-meer-te-repareren geheugenkaart.
Het mailtje van Tina. (vergeet het einde niet te lezen over dat van de zomer van 2008 !!! )
Ok, so i know that i really should have replied to your email ages and ages ago but i'm notoriously slack at keeping in contact with people. or at least keeping in regular contact with people!
just read that you were saying that you were feeling old having turned 20 - i turned 24 a couple of weeks ago and that made me feel old. i had this funny feeling that i couldn't really remember what i'd been doing for the last 3 years...but i think that could be because i spent a large amount of that time in bars and pubs.
how's the job going and how did you go on your journalism test? hope that it went ok - would have been good if they tested you on aussie news instead!!
caught up with stefan since you've been back? he never did turn up in melbourne - strange after he was so convinced that he could just come and stay at my house for as long as he wanted...(still don't know where he got that idea)
anyways, i'm back at uni this semester doing honours (like masters) so it's pretty busy right now. its just starting to get warm and the sun is finally coming out in melbourne so it's not exactly the time that i want to be inside studying but i do enjoy it.
i've got a new boyfriend (well we've been together for about 4 months now) he's my hockey coach - which is good and bad. good because i see him more (we're just about to start finals for hockey and it takes up way too much of my time) and i guess bad because sometimes it'd be nice to not feel like i always have to play really well!
how's your love life going? is that guy still with the new girl (i know that it's kind of old news and so much has probably changed since our last email - but you can fill me in on the details)
and can you give me your address - i'll try to find some aussie stuff to send you. I have a new address (well i moved about 5 months ago).
hope all's well with you over there, and again sorry for being so slack!!! (i think that i might be over in europe in about august next year so we'll have to catch up if i make it over)
xoxo tina
zaterdag 8 september 2007
Pete Philly & Perquisite.
5 september, Coffee Company Utrecht.
In het hippe koffiezaakje The Coffee Company in Utrecht geven Pete Philly & Perquisite een voorproefje van hun nieuwe album: Mystery Repeats.Als ik om halfdrie binnen kom is het al aardig gevuld. Pete Philly & Perquiste met band zijn al een beetje aan het soundchecken. Dit beloofd veel goeds.
Om 4 uur staat alles klaar. Het enige wat nog ontbreekt is Pete, maar niet veel later verschijnt ook hij onder luid applaus en fluitende meisjes.Time flies is het nummer waar ze mee beginnen, dit wordt tevens ook de nieuwe single, een echt feel good nummer wat zeker in de smaak zal vallen bij de fans, maar ook bij de mensen die nog niet bekend zijn met hun muziek.Al snel wordt het steeds warmer en moet ook Pete, die vaak met zonnebril en capuchon verschijnt eraan geloven: de capuchon gaat af en later gaat ook de trui uit.
Ook de andere nummers klinken goed. Er worden veel verschillende muziek instrumenten en stijlen gebruikt, wat het interessant maakt om naar te luisteren en wat je niet bij the ‘all day HipHop’ hoort, maar ja, Pete Philly & Perquisite zijn ook verre van dat. Het album is een goede combi van HipHop en Jazz. Het is een creatieve mannier van muziek maken, wat voor een vernieuwde sound zorgt.
Als publiek valt er veel te halen; we worden betrokken bij enkele nummers en Pete weet hoe hij zijn bewegingen moet anticiperen op de nummers, wat voor lachwekkende momenten zorgt. We worden ook nog getrakteerd op een nummer van het eerste album.
Na een klein uurtje is het helaas weer afgelopen en snel ik mij naar het pinautomaat om zo snel mogelijk het album te kunnen bemachtigen, met handtekening van beiden heren. Hier zie ik mijn kans. Na een peptalk van mijzelf besluit ik dat als ik journalist wil er worden er voor moet gaan. Allereerst geef ik hun natuurlijk mijn complimenten over het zo juist gegeven optreden, daarna vraag ik of ze wel eens vaker een optreden in een klein café-tje doen? “Helaas doen we dit bijna nooit, eerder deden we ook nog wel wat shows in platenzaken, maar dat doen we eigenlijk nog maar zelden.” Snel stel ik alweer een volgende vraag. Ik vraag of kleinschalig leuker is. “Ik vind het super leuk zo kleinschalig, alleen jammer was dat ik zelf niet alles goed kon horen, met grotere shows is het geluid meestal wel wat beter, maar ik had wel het gevoel dat we heel intiem contact hadden met het publiek, iets wat bij een groter optreden wel minder is,” aldus Pete die ondertussen verder lurkt aan een ijskoffie. Perquisite “ik had een beetje gevoel alsof er zo een klasje zat (vooraan waren er enkele rijden van zittende mensen die aandachtig naar boven keken), maar het gaf wel een goed gevoel.”
Ik heb de smaak te pakken en blijf nog even voor een praatje met de andere bandleden, die zeker niet vergeten mogen worden. De heren vragen wat ik ervan vond. Lekker knus en goede songs, een geslaagd optreden, dat is mijn antwoord. Tot slot zeggen de heren dat ik natuurlijk wel wat positiefs moet opschrijven. No problem guys, ik schrijf alleen maar op wat ik waarneem en dat was een goed show met creatieve muziek. Blesh y’all, zoals Pete het zou zeggen.
In het hippe koffiezaakje The Coffee Company in Utrecht geven Pete Philly & Perquisite een voorproefje van hun nieuwe album: Mystery Repeats.Als ik om halfdrie binnen kom is het al aardig gevuld. Pete Philly & Perquiste met band zijn al een beetje aan het soundchecken. Dit beloofd veel goeds.
Om 4 uur staat alles klaar. Het enige wat nog ontbreekt is Pete, maar niet veel later verschijnt ook hij onder luid applaus en fluitende meisjes.Time flies is het nummer waar ze mee beginnen, dit wordt tevens ook de nieuwe single, een echt feel good nummer wat zeker in de smaak zal vallen bij de fans, maar ook bij de mensen die nog niet bekend zijn met hun muziek.Al snel wordt het steeds warmer en moet ook Pete, die vaak met zonnebril en capuchon verschijnt eraan geloven: de capuchon gaat af en later gaat ook de trui uit.
Ook de andere nummers klinken goed. Er worden veel verschillende muziek instrumenten en stijlen gebruikt, wat het interessant maakt om naar te luisteren en wat je niet bij the ‘all day HipHop’ hoort, maar ja, Pete Philly & Perquisite zijn ook verre van dat. Het album is een goede combi van HipHop en Jazz. Het is een creatieve mannier van muziek maken, wat voor een vernieuwde sound zorgt.
Als publiek valt er veel te halen; we worden betrokken bij enkele nummers en Pete weet hoe hij zijn bewegingen moet anticiperen op de nummers, wat voor lachwekkende momenten zorgt. We worden ook nog getrakteerd op een nummer van het eerste album.
Na een klein uurtje is het helaas weer afgelopen en snel ik mij naar het pinautomaat om zo snel mogelijk het album te kunnen bemachtigen, met handtekening van beiden heren. Hier zie ik mijn kans. Na een peptalk van mijzelf besluit ik dat als ik journalist wil er worden er voor moet gaan. Allereerst geef ik hun natuurlijk mijn complimenten over het zo juist gegeven optreden, daarna vraag ik of ze wel eens vaker een optreden in een klein café-tje doen? “Helaas doen we dit bijna nooit, eerder deden we ook nog wel wat shows in platenzaken, maar dat doen we eigenlijk nog maar zelden.” Snel stel ik alweer een volgende vraag. Ik vraag of kleinschalig leuker is. “Ik vind het super leuk zo kleinschalig, alleen jammer was dat ik zelf niet alles goed kon horen, met grotere shows is het geluid meestal wel wat beter, maar ik had wel het gevoel dat we heel intiem contact hadden met het publiek, iets wat bij een groter optreden wel minder is,” aldus Pete die ondertussen verder lurkt aan een ijskoffie. Perquisite “ik had een beetje gevoel alsof er zo een klasje zat (vooraan waren er enkele rijden van zittende mensen die aandachtig naar boven keken), maar het gaf wel een goed gevoel.”
Ik heb de smaak te pakken en blijf nog even voor een praatje met de andere bandleden, die zeker niet vergeten mogen worden. De heren vragen wat ik ervan vond. Lekker knus en goede songs, een geslaagd optreden, dat is mijn antwoord. Tot slot zeggen de heren dat ik natuurlijk wel wat positiefs moet opschrijven. No problem guys, ik schrijf alleen maar op wat ik waarneem en dat was een goed show met creatieve muziek. Blesh y’all, zoals Pete het zou zeggen.
woensdag 5 september 2007
Het is er af!!!!
Jahooor, het heeft niet lang geduurd..... MIJN HAAR IS ERAF (bijna dan), ik heb een BOBKAPSEL...
TADAAA...
TADAAA...
maandag 3 september 2007
LeF intreeweek.
Ik zit helemaal alleen en zwaar zenuwachtig in de trein richting de Baarnse bossen.
Mét gestyle haren, een ge-makeuped gezicht (alleen voor speciale momenten), een te-grote-zonnebril en mijn beste outfit betreed ik het station van Baarn. Een bepakte jongen die duidelijk ook voor de intreeweek komt, kijkt mij glimlachend aan, waarna bij beiden een moment van twijfel toeslaat, zal ik wel óf niet mijn mond open doen? Uiteindelijk is hij het die zijn mond open doet. "Jij ook voor intreeweek?" Best makkelijk, dat vriendjes maken gedoe.
Groep 15 is mijn aanstaande klas, daar wist ik dus van te voren echt niks van. Wat ik daarvan vind is mij nog niet helemaal duidelijk. Wel is duidelijk dat vooral onder de meisjes erg veel diversiteit heerst: een stoer meisje, een arrogant meisje, een kak meisje (2x), een stijlvolle rockchick en dan heb je nog mij, tsja...ik zal mijzelf maar omschrijven als overwegend pratend. En dan de jongens: 80% is duidelijk nog niet volwassen en wordt dat ook niet binnenkort, maar schattig zijn ze wel.
Wat het laten zien van strings met een stripfiguren of het zoenen van een kale kop met plakkerige lipstick te maken heeft met journalistiek weet ik niet, maar het levert ons wel punten op. Gelukkig doen we in de avond iets wat wél met journalistiek te maken heeft. We mogen een jongen van het jeugdjournaal interviewen en een goed interview it was (volgende dag stond het in het intreekrantje). De mensen die wij daarna mogen interviewen waren een stuk minder boeiend: 2 personen van de Spits webredactie. Dat zij dit zelf stiekem ook niet zo boeiend vinden wordt al snel duidelijk wanneer ik vraag wat hun verdere ambities zijn. Ik kan je in iedergeval vertellen; het antwoord dat zij geven heeft niet veel te maken met hun huidige baan.
Na een nacht waar het zelfs met 3 broeken aan nog onmogelijk was om te slapen staat iedereen duidelijk te trappelen om mee te doen met de geplande spelletjes, NOT dus. Uiteindelijk hebben we er natuurlijk hardstdikke veel plezier in, maar daar was gewoon eerst even een paar koppen thee voor nodig (waar je 10 minuten voor in de rij moest staan en die dan op bleek te zijn). In sommige spelletjes zijn we pretty damn goed in, zoals het politiek spel (ik weet toevallig dat Wouter Bos bij de PvdA zit, ghehe), het tien-keer-om-een-paaltje-draaien en dán-zien-of-je-nog-kan-lopen spel. Minder goed zijn wij in het is-dit-wel-of-niet een broodjeaapverhaal en het raden van de juist betekenissen van gezegdes waar een normaal mens nog nooit van had gehoord heeft. Toppunt van de dag is toch wel dat mevrouw S.E. Dienaar zich ín een modderbad begeeft om te gaan moddervechten en nog wint ook. Zenuwslopend is het wel. Als ik bij het modderbad arriveer ziet het er toch meer modderig uit dan dat ik mij van te voren had voorgesteld, gevolg: hartkloppingen en plasonthoudingen. Maar aan het einde kan ik zeggen: het was alle modder driedubbel waard. Dit is zo iets wat je, je hele leven meeneemt, iets wat in je boekje staat van beste momenten uit je leven. Net zoiets als de bonte avond, die met leuke optredens en daarna bier en muziek zeer geslaagd was.
Het avondtuur in de Baarnse bossen 2007 krijgt nog een leuk staartje: 25 minuten met een tent, een tas voor kleding (zonder wieltjes) en slaapspullen richting station Baarn lopen. En ze blijven maar volhouden dat dit géén ontgroeningskamps is. Neem 1 ding van mij aan: geloof niks van wat die gasten je vertellen, de Telegraaf-prive katern is nog betrouwbaarder.
Hier was al duidelijk dat IK zou winnen, ze valt al bijna achterover !!!
Trots als een echte modderworstelaar.
Mét gestyle haren, een ge-makeuped gezicht (alleen voor speciale momenten), een te-grote-zonnebril en mijn beste outfit betreed ik het station van Baarn. Een bepakte jongen die duidelijk ook voor de intreeweek komt, kijkt mij glimlachend aan, waarna bij beiden een moment van twijfel toeslaat, zal ik wel óf niet mijn mond open doen? Uiteindelijk is hij het die zijn mond open doet. "Jij ook voor intreeweek?" Best makkelijk, dat vriendjes maken gedoe.
Groep 15 is mijn aanstaande klas, daar wist ik dus van te voren echt niks van. Wat ik daarvan vind is mij nog niet helemaal duidelijk. Wel is duidelijk dat vooral onder de meisjes erg veel diversiteit heerst: een stoer meisje, een arrogant meisje, een kak meisje (2x), een stijlvolle rockchick en dan heb je nog mij, tsja...ik zal mijzelf maar omschrijven als overwegend pratend. En dan de jongens: 80% is duidelijk nog niet volwassen en wordt dat ook niet binnenkort, maar schattig zijn ze wel.
Wat het laten zien van strings met een stripfiguren of het zoenen van een kale kop met plakkerige lipstick te maken heeft met journalistiek weet ik niet, maar het levert ons wel punten op. Gelukkig doen we in de avond iets wat wél met journalistiek te maken heeft. We mogen een jongen van het jeugdjournaal interviewen en een goed interview it was (volgende dag stond het in het intreekrantje). De mensen die wij daarna mogen interviewen waren een stuk minder boeiend: 2 personen van de Spits webredactie. Dat zij dit zelf stiekem ook niet zo boeiend vinden wordt al snel duidelijk wanneer ik vraag wat hun verdere ambities zijn. Ik kan je in iedergeval vertellen; het antwoord dat zij geven heeft niet veel te maken met hun huidige baan.
Na een nacht waar het zelfs met 3 broeken aan nog onmogelijk was om te slapen staat iedereen duidelijk te trappelen om mee te doen met de geplande spelletjes, NOT dus. Uiteindelijk hebben we er natuurlijk hardstdikke veel plezier in, maar daar was gewoon eerst even een paar koppen thee voor nodig (waar je 10 minuten voor in de rij moest staan en die dan op bleek te zijn). In sommige spelletjes zijn we pretty damn goed in, zoals het politiek spel (ik weet toevallig dat Wouter Bos bij de PvdA zit, ghehe), het tien-keer-om-een-paaltje-draaien en dán-zien-of-je-nog-kan-lopen spel. Minder goed zijn wij in het is-dit-wel-of-niet een broodjeaapverhaal en het raden van de juist betekenissen van gezegdes waar een normaal mens nog nooit van had gehoord heeft. Toppunt van de dag is toch wel dat mevrouw S.E. Dienaar zich ín een modderbad begeeft om te gaan moddervechten en nog wint ook. Zenuwslopend is het wel. Als ik bij het modderbad arriveer ziet het er toch meer modderig uit dan dat ik mij van te voren had voorgesteld, gevolg: hartkloppingen en plasonthoudingen. Maar aan het einde kan ik zeggen: het was alle modder driedubbel waard. Dit is zo iets wat je, je hele leven meeneemt, iets wat in je boekje staat van beste momenten uit je leven. Net zoiets als de bonte avond, die met leuke optredens en daarna bier en muziek zeer geslaagd was.
Het avondtuur in de Baarnse bossen 2007 krijgt nog een leuk staartje: 25 minuten met een tent, een tas voor kleding (zonder wieltjes) en slaapspullen richting station Baarn lopen. En ze blijven maar volhouden dat dit géén ontgroeningskamps is. Neem 1 ding van mij aan: geloof niks van wat die gasten je vertellen, de Telegraaf-prive katern is nog betrouwbaarder.
Hier was al duidelijk dat IK zou winnen, ze valt al bijna achterover !!!
Trots als een echte modderworstelaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)